De twee band mates zaten bij Springsteen thuis in de keuken (van wat leek op zijn opnamestudio) aan tafel. Bruce startte het interview door lachend te constateren dat ze over Steves boek gingen praten, maar dat ze allebei vergeten waren een exemplaar mee te nemen. Er lagen wel wat andere boeken op tafel, waaronder Local Heroes – The Asbury Park Music Scene. “This is not it”, lachtte Steve. Springsteen leidde als vragensteller het gesprek en had twee hoofdthema’s om over te praten, Steves muzikantenleven en zijn politiek activisme. Later kwamen ook kort de acteercarrière en TeachRock van Steve ter sprake. Af en toe haalde Springsteen een spiekbriefje tevoorschijn, waarop vragen van fans stonden.
Five crafts
Bruce vertelde dat hij Steve voor het eerst zag optreden als frontman van The Shadows, zonder gitaar. Toen hij Steve enkele maanden later weer trof, met diens tweede band The Source, zag hij Steve de gitarist. De vriendschap tussen beiden is in die jonge jaren ontstaan. Steve zei dat het zo goed klikte tussen hen, omdat hij Bruce beschouwde als eenzelfde soort freak als hijzelf, iemand die de hele dag alleen maar met muziek bezig is. Bruce liet Steve de “five crafts of rock and roll” toelichten zoals hij dat ook in zijn boek doet. 1) Je instrument beheersen, 2) Muziek arrangeren, 3) Optreden, 4) Componeren en 5) Muziek opnemen/platen produceren (hoewel je dit laatste punt eventueel ook aan iemand anders zou kunnen overlaten).
Ze bespraken ook wat zij zelf allemaal hebben geleerd in hun jonge jaren als muzikanten, rond Asbury Park en Freehold. Bruce stelde dat bars wel tiener bands moesten inhuren, omdat zij de muziek speelden die de jeugd wilde horen. Oudere muzikanten speelden in wedding bands en dat was een compleet ander genre. Noodlijdende cafés boden ze optredens aan. De band kreeg dan de entreegelden, de bar wat de consumpties opleverde. Zo bouwden ze langzaam naam en faam op.
Een amusante anekdote was het verhaal (dat ook in het boek staat) dat Steve bij de opnamesessies van Born to Run het mineurakkoord prees in het titelnummer, terwijl het een majeurakkoord was waarbij Bruce de snaren iets boog. Bruce nam een gitaar ter hand en speelde wat Steve erin hoorde en wat hij zelf bedoeld had. Hij herhaalde dat een paar keer, tot grote hilariteit van hemzelf.
Conceptalbums
Het gesprek kwam vervolgens op Little Stevens politiek activisme en zijn solocarrière. Bruce zei dat Steve na zijn eerste soloalbum Men Without Women (wat Springsteen een van zijn lievelingsplaten aller tijden noemde), bewust conceptalbums is gaan maken. Steve legde uit dat hij daarvoor eerst het onderwerp bestudeerde, de titel van het album opschreef en daarna de songtitels, nog voordat hij de nummers zelf schreef. Daar leek Springsteen erg van onder de indruk. “O, wow”, zei hij. Uiteindelijk zet Steve alle informatie die hij over een bepaald onderwerp uitzoekt om in een verhaal, een song dus. “Our job is about storytelling”, zei Steve. Bruce vertelde dat hij dat zelf ook geprobeerd heeft, starten met een concept om daar een album omheen te maken, maar dat lukte hem nooit. Toen Steve Letter to You noemde als voorbeeld van een conceptalbum van Springsteen, zei Bruce dat dit juist een voorbeeld is van hoe zo’n conceptalbum bij hem vaak toevallig tot stand komt. “In one and a half to two weeks, all the songs flew out.”
TeachRock
Aan het einde van het gesprek spraken ze over TeachRock, Steves organisatie die meer muzieklessen op het lesprogramma van scholen in Amerika zet. Zijn benadering is om aan te sluiten bij de wereld van de scholieren, door eerst hun eigen muzikale interesses aan te spreken en dan te laten zien waar die muziek vandaan komt. Steves doel is ook om de muziek van de jaren 60 en 70 levend te houden, want nu wordt de muziek uit de jaren 80 al als oldies-muziek bestempeld. Bij de constatering dat Bruce en Steve zelf met hun hits uit die jaren tot de oldies horen, brak Bruce in lachen uit. Even later zei Bruce dat het muziekcurriculum van TeachRock verfrissend is. Hij had zelf namelijk weinig goede herinneringen aan het muziekonderwijs dat hij genoten had. “I took a music class and everything sounded like a long fart”, zei hij terwijl hij het geluid van een sputterende trombone nadeed.
Aan het einde van het gesprek bedankte Bruce Steve hartelijk voor zijn vriendschap en prees hij hem de hemel in vanwege de vele muzikale adviezen die zijn muziek hebben verrijkt. De (overigens spaarzame) ruzies tussen hen beiden, die leidde tot Steves vertrek uit de E Street Band en waarover Steve schrijft in zijn boek, bleven in het interview onbesproken. Wellicht durven ze dat onderwerp wel aan bij het live-interview dat Bruce op 17 oktober in de Stone Pony in Asbury Park met Steve heeft.