Door Jos WestenbergFoto’s: Muriël Kleisterlee en Jos Westenberg, 26 en 27 december 2017
De Broadway-shows zijn op meerdere vlakken een nieuw concept in Springsteens carrière. Nooit eerder besloot Bruce om meer dan een jaar lang vrijwel dezelfde show uit te voeren. Nooit eerder stond Bruce avond na avond in het mekka van de entertainmentindustrie, op The Great White Way (zoals het theaterdistrict vanaf Times Square tot 53rd Street wordt genoemd). Nooit eerder liep de discussie over de toegangsprijs voor een avondje Springsteen zo hoog op. Voor benefietshows moest publiek al wel eens diep in de buidel tasten, maar niet eerder liepen de toegangsprijzen voor een reguliere voorstelling op tot $ 850. En nooit eerder hanteerde Springsteens management het Verified fan-kaartverkoopsysteem van Ticketmaster, waarbij een groot deel van zijn fanschare werd uitgesloten van deelname.
Prompt om acht uur dimt het licht in het theater en wordt omgeroepen dat de show op het punt staat te beginnen. Aan het publiek wordt gevraagd geen gebruik te maken van de mobiele telefoon, vanwege het oplichtend beeldscherm of vanwege geluid dat anderen in de zaal kan afleiden. Na deze huishoudelijke mededeling stapt Bruce, met een gitaar omhangen, van links het podium op. Het theater is met 960 stoelen klein en intiem. Op de vloer zijn zeventien rijen. Er zijn twee balkons, een met acht rijen die steil oplopen en een hoger balkon met twee rijen waar de zitplaatsen van $ 75 zich bevinden.
Het podium is sober ingericht. In het midden staat een microfoonstandaard met daarvoor twee monitorboxen en de teleprompter. Er hangt een groot scherm waarop Springsteen zijn teksten kan aflezen onder het eerste balkon en er staat een kleine teleprompter op de vleugel, die rechts naast de microfoonstandaard staat. Achter het podium is een bakstenen muur te zien. Er staan wat flightcases op de achtergrond en aan de muur hangen twee opgerolde slangen. De belichting simuleert alsof er daglicht van links door een raam naar binnenvalt, alsof het publiek in een kelder Springsteen aan het werk gaat zien.
Growin’ Up
Bruce stapt naar de microfoon en begint direct met het verhaal: “DNA, your natural ability, the study of your craft, development of and devotion to an aesthetic philosophy, balls, naked desire for fame, love, admiration, attention, women, sex, a buck. Then if you want to take it all the way out to the end of the night, you need a furious fire in your belly that for some reason just don’t quit burning. These are some of the elements that will come in handy should you come face to face with 80,000 screaming rock ‘n’ roll fans, who are waiting for you to pull something out of your hat, out of thin air, out of this world. Something that before the faithful that were gathered here today was just a song-fueled rumor.” Bruce begint zijn verhaal met het voorwoord uit het boek Born to Run. Althans, hij duikt ergens halverwege in de tekst en past dit op een paar punten aan. Daarna gaat hij terug naar het begin van het originele voorwoord: “I come from a boardwalk town where everything is tinged with fraud. So am I.”
Bruce vertelt dat hij een “guitar player on the streets of Asbury Park”, was maar wel met vier azen in de hand: “I had youth, I had a decade of hardcore barband experience already behind me, I had a great group of musicians to play with and I had a magic trick.” En ten slotte springt Bruce weer terug naar het eind van het voorwoord: “Now I am here tonight to provide proof of life to that ever elusive, never completely believable, especially these days, ‘us’. That’s my magic trick. And like all good magic tricks, it begins with a setup. So…”
Nooit vijf dagen per week gewerkt
Dat is de inleiding voor ‘Growin’ Up’, dat Bruce speelt in de bekende uitvoering. Halverwege stapt Bruce weg van de microfoon en gaat hij aan de rand van het podium staan: “I never held an honest job in my entire life. I never did any hard labor. I’ve never worked nine to five. I’ve never worked five days a week, until now….” Gelach en applaus klinkt door de zaal.
“And I don’t like it! I’ve never seen the inside of a factory. And yet, it is all that I have ever written about. I have become widely and absurdly successful writing about something of which I have absolutely no personal experience. I made it all up. Thank you, thank you all very much!”
Na dit komische intermezzo vertelt Bruce wanneer hij voor het eerst Elvis op televisie zag. Ook is er het verhaal over zijn eerste, gehuurde gitaar waarmee hij niet uit de voeten kon, omdat hij niet de discipline had om muzieklessen te blijven volgen. Maar met die eerste gitaar veranderde wel iets essentieels voor Bruce, die op de ochtend voordat de gitaar terug naar de winkel werd gebracht, een niet aan te horen optreden gaf voor de kinderen uit zijn buurt. Over dat optreden zei hij: “I had smelled blood.”
Sirenes
Uit zijn inleiding blijkt dat Springsteen zich niet letterlijk houdt aan de tekst die hij in het boek heeft opgeschreven. Als je het boek naast de gesproken tekst legt, is deze op sommige punten wat aangevuld, anders geformuleerd of in volgorde aangepast. Daarnaast is er ruimte voor spontaniteit. Wanneer van buiten op straat een politiesirene luid hoorbaar is, stopt Bruce in het midden van ‘Growin’ Up’ en zegt: “They are coming to get me. They know I don’t belong here.”
Publieksparticipatie is maar op een paar punten toegestaan. Wanneer het publiek tegen het einde van de show bij ‘Dancing in the Dark’ wil meeklappen, spoort Bruce het publiek eerst nog aan: “Go ahead”, maar na een couplet drukt hij het geklap weer de kop in: “I’ll take it from here.”
My Hometown
Na ‘Growin’ Up’ loopt Bruce naar de piano en vertelt hij over zijn haat-liefderelatie met Freehold. Ondanks dat hij mister Born to Run, mister Thunder Road, genoemd wordt en hij altijd gezegd heeft weg te willen uit het stadje van zijn jeugd, woont hij nu op tien minuten rijden. Na het komische intro begint Bruce zacht piano te spelen en hij vertelt over de grote boom die voor zijn huis op Randolph Street stond. “I was the first, and proud of it, to climb into it’s upper reaches at eight years old, leaving behind the world that I didn’t care much for already.” Bruce haalt een paar herinneringen op uit zijn kindertijd in Freehold, die hij begeleidt met dromerige muziek.
“When it rains in Freehold, the moisture in the humid air blankets the town with the smell of moist coffee grounds, wafting in from the Nescafe plant on the town’s eastern edge. I don’t like coffee, but I love that smell. It was comforting, it united our town.” En iets verder: “There was a place here. You could hear it. You could smell it. A place where people made lives, danced, enjoyed small pleasures, played baseball, suffered pain, had their hearts broke, made love, had kids, died and drank themselves drunk on spring night. And did their very best to hold off the demons, outside and inside, that sought to destroy them, their homes, their families, their town.”
My Father’s House
Bruce noemt alle baantjes op die zijn vader bekleed heeft. Als een komisch intro vertelt hij hoe zijn moeder hem de opdracht gaf zijn vader uit het café te gaan halen. Het verhaal is het intro voor ‘My Father’s House’, het Nebraska-nummer dat op Springsteen on Broadway slechts veertien keer live gespeeld is; het is daarmee het zeldzaamste nummer van de setlist. Bruce stopt voor het laatste couplet en terwijl hij zachtjes op gitaar doorspeelt, gaat hij door met zijn verhaal:
“Those whose love we wanted, but whose love we couldn’t get, we emulate them. We watch them, closely. And we do what they did. It’s the way we stake our claim to the love that was rightfully ours, but denied. So when I was a young man and I was looking for a voice to melt with mine to tell my stories and to sing my songs, well, I chose my father’s voice. Then when I was looking for something to wear to present myself, I put on a factory worker’s clothes but they were my father’s clothes. I went to work. Not long after my father died, I had this dream. I am onstage in front of thousands of people and my Pop’s back from the dead and he is sitting in an aisle seat in the audience. And suddenly I am kneeling next to him, in the aisle. And for a moment we both watch the band on fire onstage. I remember my Dad, for years, the one I watched sitting at that kitchen table, lost to his own depression. I touch his forearm and I say, look dad, that guy onstage, that’s how I see you.”
Bruce verheft zijn stem wanneer hij zangerig uitroept: “Here we lived in the shadow of the church steeple, crookedly blessed in God’s good mercy, one and all, in the heart-stopping, pants-dropping, race-rioting, free-caving, soul-shaking, love-and-fear-making, heartbreaking town of Freehold, New Jersey.”
The Wish
“My Mom, completely different story. I’m gonna take you off suicide watch now. This is a refreshement stand, talk amongst yourselves. My Mom was bright and happy. She could merrily make a conversation with a broom handle. She believed that there was good faith, good heart and good hope in all citizens. She gave the world a lot more credit, perhaps, than it deserves.”
Bruce vertelt hoe zijn moeder hem vroeger wakker maakte door een glas water over hem heen te gooien wanneer hij weer eens niet uit bed wilde komen om naar school te gaan. En hij vertelt met trots en affectie voor zijn moeder over haar positieve instelling op haar werk als secretaresse op een advocatenkantoor. Bruce zingt ‘The Wish’ op piano met overgave en zijn pianospel is vlekkeloos.
Thunder Road
Bruce vertelt dat hij Freehold als 19-jarige verliet, liggend op een bank in de open laadruimte van een vrachtwagen. “There is nothing like that moment in your life of being young and leaving some place. The freedom that you feel when finally being untethered from everything you ever known. Leaving it all behind: the life you’ve lived, your past, your parents, the world you’ve gotten used to and have loved and hated and your life laying before you like a blank page. That is the one thing that I miss about getting older. I miss that beauty of that blank page. Of it’s promise, of it’s endless possibilities, the choices…. that blank page, just laying there. Daring you to write on it.”
Bruce zet daarna het mondharmonica-intro van ‘Thunder Road’ in dat hij prachtig op akoestische gitaar speelt. De langzame versie klinkt als de versie die hij in 1992/’93 live speelde, maar dan zonder de keyboardbegeleiding van Roy Bittan. Een deel van het laatste couplet zingt Bruce naast de microfoon. Aan het einde speelt hij het coda eerst op mondharmonica en daarna zingt hij het instrumentale coda zachtjes mee.
The Promised Land
Bruce vertelt dat hij voor zijn 23e al op allerlei plekken heeft opgetreden. Maar omdat hij uit New Jersey komt, is hij dan nog steeds niet ontdekt. “I am frustrated now. I listen to the radio. I am as good as that guy, I am better than that guy. So why not me? Answer: Because I live in the fucking boondocks. There is nobody there. There is noone coming down here. There was no Jersey Jersey Jersey… There was none of that shit, I invented that. It didn’t exist. Jersey was ‘Jerserkistan’ back then.”
Toch krijgt Bruce een kans om ontdekt te worden: “I had a girlfriend I was crazy about at the time. She brought a guy who had a successful recording band down to the Student Prince, a club that we were playing at in Asbury Park, to see us, to discover us. This was the moment I was ten years waiting for already. I was ready. I’ve been burning up stages for a long time. We got up on that little stage in a club that could fit a hundred and fifty people at best and was probably half full. But we played like we were in Madison Square Garden. We played five sets, from 9 PM till 3 AM. And at the end of the night, like I dreamed, he came up to me and he shook my hand and he said: ‘You guys are the best unsigned band I have ever seen.’ And then he slept with my girlfriend and left town.”
Bruce en de band besloten om de Jersey Shore achter zich te laten en rijden met manager Carl ‘Tinker’ West in drie dagen naar Big Sur, Californië. Het hilarische verhaal uit de biografie over Springsteens eerste rijervaring tijdens die trip volgt. Bruce eindigt met zijn constatering dat hij onderweg verliefd werd op het prachtige landschap waar hij doorheen reed, de oneindige vlakte in de woestijn en de kleuren van zonsopkomst en -ondergang. “I fell in a lasting love affair with the desert”: die woorden leiden het mondharmonicaintro in van ‘The Promised Land’. Het hele laatste couplet zingt Bruce aan de rand van het podium. Dit is niet de uitvoering die hij bij de Devils & Dust-tour speelde. Het lijkt nog het meest op de akoestische versie van SOS Racisme uit 1988, maar dan veel minder verbeten en meer hoopvol.
Born in the USA
Bruce vertelt over het boek Born on the Fourth of July van Ron Kovic dat hij in 1980 kocht in Phoenix, toen hij een andere reis door het land maakte. Twee weken later kwam Bruce Ron Kovic tegen bij het Sunset Marquee motel in Los Angeles. Kovic neemt hem mee naar het centrum van de Vietnam-veteranen in Venice. “I am usually pretty easy with people, I am a bit like my Mom that I can talk to anybody. But when I got to the center, I didn’t know exactly how to respond to what I was seeing.”
Bruce vertelt daarna over Walter Chicon, muzikant van de Jersey Shore, waar hij in de jaren zestig tegenop keek. En hij noemt The Castiles’ drummer Bart Haynes. Beiden sneuvelden in de oorlog in Vietnam. Zijn ontmoeting in het veteranencentrum en gesprekken met Bobby Mueller, de voorzitter van de vereniging voor Vietnam-veteranen, vormden de inspiratie voor ‘Born in the USA’. Bruce noemt het “my soldier’s song, a protest song, my GI blues. The verses are an accounting of events, the chorus is a declaration of the one sure thing that cannot be denied: your birthplace.” Daarna vertelt Bruce over zijn militaire dienstkeuring in 1979, samen met Vini ‘Mad Dog’ Lopez en Little Vinnie Roslyn: “We did everything we possibly could not to be accepted. And we succeeded, all three of us. And when I go to Washington, and I visit Walter and Bart, I am glad that Mad Dog’s, Little Vinnie’s or my name isn’t upon that wall. However, this was 1969 and there was still a lot of war, a lot of fighting and a lot of death yet to come. And I do sometimes wonder who went in my place. Because somebody did.”
Dit ijzingwekkend intro wordt opgeschrikt door de scherpe tonen die Bruce hard op zijn 10-string gitaar met bottleneck slide speelt. Deze akoestische bluesversie van ‘Born in the USA’ lijkt op de versie die hij al in 1998 speelde en in 2000 uitbracht op Live in New York City, maar deze versie klinkt nog venijniger. Na het gitaarintro zingt Bruce de eerste twee coupletten a capella en in het laatste couplet herhaalt hij ’the road, the road, the road’ meermaals na ’40 years burning down the road’. Een indrukwekkende uitvoering.
Tenth Avenue Freeze-out
Bruce neemt plaats achter de piano en zegt dat echte rock ‘n’ rollbands ontstaan vanuit een plek en tijd. Hij noemt The Beatles uit Liverpool en The Animals uit Newcastle: “It meant something. Bands are all about what happens when musicians would come from the same street, the same passion and influences. Go in search of lightning and thunder. They come together and the whole is greater than the sum of their parts. They may not be the best players, that’s not necessary, as a matter of fact it can get in the way, but they need to be the right players. And when they play together, math stands on it’s head. And one plus one equals three.”
Bruce zet ‘Tenth Avenue’ in en vervolgt zijn verhaal met de rekensom. “When one plus one equals three, that’s when your life changes, that’s when you experience visions, it’s when the world around you turns to magic and you feel blessedly, righteously and finally alive. It’s the essential equation of love, it’s the essential equation of art, it’s the essential equation of rock ‘n’ roll. It’s the reason the universe will never be fully comprehensible. It’s the reason that love will continue to be confounding, unknowable, ecstatic, dangerous and blind. There is something there that you cannot know and never will be able to name. And it’s the reason that true rock ‘n’ roll and true rock ‘n’ roll bands will never die.”
Dan begint Bruce te zingen. Na de brug vervolgt hij zijn verhaal: “Now Gary, Danny, Little Steven, Mighty Max, Professor Roy, Nils Lofgren, Patti Scialfa, that is my lightning and my thunder! It’s my one plus one equals three. But nobody captured my audience’s imagination, or their heart, like Clarence.”
Bruce eert zijn ontvallen vriend met een mooie speech. “Standing side by side we were bad-ass, on any given night two of the baddest asses on the planet. Clarence was a figure out of rock ‘n’ roll storybook. And together we told the story that was bigger than any of the ones that I have written about in my songs. It was a story where not only Scooter and the Big Man bust this city in half, but we remade the city. We remade the city, reshaping it in the kind of place where our friendship would not have been such a strange thing. The first night that I saw Clarence, he came walking out of the shadow towards the bandstand, nodded to me, got up, stood to my right for the very first time, picked up his saxophone and he whispered that story in my ear. And I carried it, now and forever. Everywhere I go. And him too.”
“You see, Clarence was elemental. Everything about him, his personality, elemental. His size, the force of his playing, his sound, his problems. All elemental. And losing him was like losing the rain.”
Bruce pauzeert even en fluistert: “If I were a mystic…. if I were a mystic. Clarence and my friendship would lead me to believe that we have stood together in other older times. Along other rivers, in other ancient cities, in other fields, doing our modest version of God’s work… See you next time around, Big Man.’ De rilling die dan over het publiek trekt wordt pas bevrijd wanneer Bruce aangeeft dat het publiek even los mag gaan om The Big Man met een enorme ovatie te eren. “Well they made that change uptown and the Big Man joined the band! Ladies and gentlemen, let’s hear it for the master of disaster. The man who put the sax in saxophone. Clarence Big Man Clemons! And the the legendary E Street Band!”
Tougher than the Rest
Na dit emotionele hoogtepunt kondigt Bruce Patti Scialfa aan: “She is the queen of my heart, she is my flaming beauty, she is my Jersey girl, she is a great songwriter, she has one of the loveliest voices I have ever heard, she is smart, tough, fragile.”
Op sommige avonden moet Bruce het zonder Patti aan zijn zijde doen vanwege bijvoorbeeld ziekte van zijn echtgenote. Bruce wijkt dan af van de geplande duetten en speelt ‘Long Time Comin”, dat hij inleidt met een verhaal over de geboorte van zijn eerste zoon Evan. Als Patti er wel is, vertelt hij over hun ontmoeting in 1984 in de Stone Pony waar zij optrad. Hij zegt toen al verliefd te zijn geworden op haar stem. De eerste woorden die hij haar hoorde zingen waren van het nummer ‘Tell Her’ van The Exciters. Bruce speelt het op piano en zingt: “I know something about love… whoohooo, she does.”
Op de versie van ‘Tougher than the Rest’ die Bruce op piano speelt, klinkt hun mooie samenzang.
Brilliant Disguise
Bruce en Patti nemen een akoestische gitaar en Bruce vertelt dat vertrouwen complex en breekbaar is. “Trust requires among the others to see as much of ourselves as we have the courage to reveal. Allowing others to see behind our many masks.” Bruce slaat een serieuze toon aan wanneer hij zegt dat je in je leven een keuze maakt die je probeert na te volgen, maar dat je tegelijkertijd de klok hoort doortikken. Een beklemmend intro voor ‘Brilliant Disguise’.
Long Time Comin’ / The Ghost of Tom Joad
Wanneer Patti er niet is, vertelt Bruce over de laatste dagen van Patti’s zwangerschap. Zijn vader kwam hem thuis bezoeken in Hollywood. Dit verhaal past wat beter bij wat Bruce eerder op de avond vertelde. Hij zegt dat zijn vader hem waarschuwde om niet dezelfde fouten te maken met zijn aanstaande kinderen, die hij zelf gemaakt had: “They may be free to make their own choices, to live their own lives. We are ghosts, but we are ancestors in our children’s lives. We either lay our mistakes and burden upon them and then haunt them, or we assist them in laying our old burdens down and we free them from our chain of our own flawed behavior. And as ancestors we walk along side of them and we assist them in finding their own way and some trancendence. My father was petitioning me for an ancestor role in my life, after being a ghost for a long, long time. He wanted me to write a new ending to our relationship and to be ready for the new beginning I was about to experience. It was the greatest moment in my life with my dad, and it was all that I ever needed.”
Een prachtig intro voor ‘Long Time Comin” waarbij het tweede couplet (“My father he was just a stranger”) veel indruk maakt na het gesproken intro. Bruce volgde in het eerste deel van zijn Broadwayshows met ‘The Ghost of Tom Joad’ zonder gesproken intro, later verving hij ‘Long Walk Home’ door ‘The Ghost’ en maakte hij ruimte voor een extra toegift (‘This Hard Land’, ‘Two Hearts’ of ‘Living Proof’).
Long Walk Home / The Rising
Naar het einde van de show toe worden de gesproken teksten korter en de tijd tussen de nummers korter. Na zijn persoonlijke verhalen verlegt hij nu de aandacht naar maatschappelijke kwesties. “I never believed that people come to my shows or rock shows, certainly in general, to be told anything. But I do believe that people come to be reminded of some things. That’s why I go. Folks come to be reminded who they are, at their most joyous and their deepest. To be reminded of what life feels like at it’s fullest. To be there amongst the crowd with other people. To be reminded of who we are and who we can be collectively. Music does those things pretty well. But I’ve seen things on American streets this past year that I thought were resigned to other uglier times and that I would never see again. Folks trying to normalize hate, a daily assault on the truth and on the very institutions that allow our democracy to flourish. I’ve seen the appeal on our darkest angels, folks calling upon the most divisive and ugliest ghosts of our past. Can’t be allowed to happen, come too far, worked too hard.”
Na instemmend applaus uit de zaal vervolgt Bruce: “There is a famous quote from Martin Luther King that says ‘The arc of the moral universe is long but it bends towards justice’. I suppose you could make an argument about that if you’d look around the world these days, but I’ve lived just long enough to see that in action and to put some faith in it. I believe it’s true and that what we are seeing now is just a terrible chapter in the ongoing battle for the soul of our good nation.”
Bruce speelt na deze speech ‘Long Walk Home’ (later vervangen door ‘The Ghost of Tom Joad’) en ‘The Rising’ achter elkaar. ‘The Rising’ heeft een arrangement dat afwijkt van eerdere akoestische uitvoeringen; Bruce speelt het op een 12-snarige gitaar waarop hij een prominente melodielijn speelt.
Dancing in the Dark / Land of Hope and Dreams
Bruce vat de avond samen: “I always thought I was typical American, so I fought my whole life. I studied, I played, I worked because I wanted to hear and I wanted to know the whole American story. I wanted to know my story and your story. I wanted to understand as much as I could in order to understand myself. To understand where I came from and to where I was going. To understand my family’s history. And to celebrate and to honor that story’s beauty and power and most of all, to be able to tell that story to my friends, to my family and to you.
“This was my young promise I made to myself such a long time ago. This was my young promise to you and this is what I pursued as my service, this is what I present to you as my long and noisy prayer, that’s my ‘magic trick’. I wanted to rock your very soul and then have you pass it on, to be sung and altered by you and your folks, your children, your blood and that might help to strengthen and make sense of your story and your life, the way that you have helped me make sense of my life. I hope that I have done that and I hope that I have been a good traveling companion. And remember, the future is not yet written. So when things look darkest, do as my Mom would have it, lace up your dancing shoes and get busy!”
‘Dancing in the Dark’ is een feest waarbij Bruce het publiek nog onder controle houdt, maar wanneer er meegeklapt wordt en het iets uit de hand dreigt te lopen, interrumpeert hij: “I’ll take it from here.” ‘Dancing in the Dark’ loopt van zelf over in ‘Land of Hope and Dreams’. Het is het eerste einde van de show, Bruce neemt een minuut lang het applaus in ontvangst. Maar hij is nog niet klaar.
Born to Run
“On a November evening, it was one of those beautiful fall evenings when it was a little warmer than it ought to be, I was doing the writing of my book, and I drove back to my neighborhood. The streets were empty, the neighborhood was deserted. The curse of videogames, I guess. I struck home, there was nobody in sight. My corner church was silent, unchanged. Tonight there were no weddings and no funerals. So I rolled slowly another fifty yards up my block to visit my towering tree. And it was gone. It was cut to the street. I got out of the car, I looked down, there was a little square of musty earth that held the remaining snakes of it’s roots and outside of that, there wasn’t much left. How and why we attached our hearts so intentionally to such things I don’t know, but all I know was that my heart sank so low, like I suffered some unretrievable loss. I don’t know, it felt like the end of something.
“I sat there for a while, just listening to the sounds of the night come on. And I looked again and I realised that it was gone, but something was still there. The air and the space above its roots was still filled with the form and the soul and the lifting presence of my boyhood friend. I could still feel it there in front of me, just that its leaves and branches were now outlined and shot through by evening stars and sky. But my great tree’s life couldn’t be ended or erased from this place. It’s history, it’s presence, it’s power, whatever you want to call it, it’s magic, was too old and too strong. Like my dead father and my grandmothers, my grandfathers, my aunt Dora and aunt Eda, Clarence, Danny, Walter, Bart, my own family gone, getting used to that, gone from these houses that are now filled by strangers. And somehow, and somewhere, we still remain here. We remain in the air and the empty space, in the dusty roots and the cracked concrete sidewalks that I know every inch of so fucking well, and still hold all of the steps we’ve once taken here in what was our little corner of the world. My blood, my people will forever be in this place. That’s been our place.”
“Once again I stood there in the shadow of the church steeple, feeling the soul of my tree and my own days weighing upon me. Words of a very strange benediction came back to me. Now these were words… I chanted these words so many times. The same song, bored, so fucking bored, in an endless drone before class. When I wore a green blazer, an ivory shirt, a green tie and green trousers. Like all of St. Rosa’s unwilling disciples. But for some reason, as I sat there, on my street, once again surrounded by God, those were the words that came back to me like I was saying them for the first time again.”
Bruce zegt dan een ingekorte eigen versie van het ‘Onze Vader’ op: “Our Father, who art in heaven, hallowed be thy name. Thy kingdom come, thy will be done on earth as it is in heaven. Give us this day…” Bruce zucht een keer diep en vervolgt dan: “Just give us this day. And forgive us, forgive us our trespasses as we forgive those who trespass against us. And lead us not into temptation, but deliver us from evil… All of us. Forever and ever, amen. May God bless you, your family and all those you love. Thanks for coming out.”
Na deze zegening speelt Bruce een krachtige versie van ‘Born to Run’. Deze uitvoering lijkt op een mix tussen de elektrische versie en de versie die hij in 1988 solo speelde. Bruce speelt de kenmerkende gitaarriff aan het begin, maar laat tot het laatste couplet de gitaar vol doorklinken. Het laatste couplet speelt hij met minimale begeleiding en hij eindigt met ‘Ohoho’s naast de microfoon en een hartslag-beat op de kast van de gitaar. Daarna neemt hij afscheid van het publiek, roept Patti terug het podium op voor een buiging, schudt een paar handen van mensen op de eerste rij en verdwijnt aan de linkerkant van het podium.
