Bruce bij première ‘Deliver Me From Nowhere’ in Colorado

Hoewel eerder aangekondigd was dat de film pas op 28 september voor het eerst voor publiek te zien zou zijn op het New York Film Festival, kreeg het Telluride Film Festival onverwacht de primeur. Bij dit festival worden de films die vertoond worden, niet vooraf aangekondigd. Bruce en Patti waren samen met manager Jon Landau aanwezig. Ook acteurs Jeremy Allan White (die de rol van Springsteen in de film speelt) en Jeremy Strong (die Landau speelt), en regisseur Scott Cooper waren aanwezig. Bruce probeerde om op de achtergrond te blijven en de schijnwerpers vooral op de acteurs en regisseur te laten schijnen. Maar voorafgaand aan de eerste voorstelling vroeg Cooper aan Springsteen om toch even op het podium te komen.

Zaterdag was een tweede screening en Bruce nam deel aan een korte Q&A-sessie. Daarin vertelde acteur Jeremy Allan White dat hij het erg lastig vond om ‘Born in the USA’ met veel kracht te zingen. Hij zei dat hij er een migraine en schorre stem aan overhield en sprak zijn bewondering uit over hoe Bruce dit tijdens drie uur durende concerten telkens doet.

Recensies

Nu de film voor publiek te zien is geweest, verschijnen ook de eerste positieve recensies (Deadline, The Hollywood Reporter, Awards Radar, The Wrap) en een wat minder positieve (IndieWire). Uit de recensies valt op te maken dat de film start met een flashback naar Springsteens jeugd, gefilmd in zwart-wit. De scène waarin de jonge Bruce zijn vader uit het café moet halen, heeft Springsteen zelf ook in zijn autobiografie Born to Run beschreven. Later die avond krijgt Bruce nog een pak slaag van zijn vader ‘Dutch’. Vervolgens gaat de film naar 1981 en ziet de kijker nagespeelde concertbeelden van het laatste optreden van Springsteens The River-tour in Cincinnati.

Jeremy Allan White zingt zelf en acteert gitaarspel. In een interview met New York Times zei White dat hij voor de film zangles heeft genomen bij de befaamde Hollywood-zangleraar Eric Vetro, die ook Austin Butler (die Elvis Presley speelde in de biopic Elvis) en Timothée Chalamet (die Bob Dylan speelde in A Complete Unknown) heeft gecoacht. Wanneer de acteur zingend in beeld wordt gebracht, hoort de kijker de stem van White. Maar in sommige scènes wordt gebruikgemaakt van Springsteens zang. Dit was bijvoorbeeld al te horen in een fragment dat voorafgaand aan de trailer werd getoond, waarin manager Jon Landau naar de cassette luistert met de Nebraska-demo’s. In dit fragment is Springsteens akoestische ‘Born in the USA’-opname van Tracks gemixt met de zang van White.

De acteur imiteert niet Springsteens stem, maar diens uitspraak en timing heeft hij wel grondig bestudeerd. In het New York Times-interview vertelde White dat hij in zijn voorbereiding op de filmopnames dagenlang naar het 18-uur durende audioboek van Born to Run, dat Springsteen zelf insprak, heeft geluisterd. Hij bekende ook dat hij twijfels had om de rol van Springsteen op zich te nemen, maar regisseur Cooper overtuigde hem dat het Springsteen zelf was die graag White de rol zou zien spelen.

Springsteen kwam geregeld zelf op de filmset kijken en zonder zichzelf op de dringen was hij beschikbaar voor vragen van de regisseur en acteurs. White zegt in het interview ook: “Bijna elke avond kreeg ik een berichtje van Bruce over een bepaald moment, gewoon over iets wat die dag op de set was gebeurd en dat hij bijzonder eerlijk of waarachtig vond, direct gerelateerd aan de momenten die hij als jongere man had meegemaakt. Die berichtjes deden mij goed.”

Springsteens eerste depressie waaruit Nebraska voortkwam

De film gaat weliswaar over de totstandkoming van Nebraska, maar behandelt vooral de psychische problemen waar Springsteen in die periode zelf mee kampte: zijn onverwerkte jeugdtrauma’s (de jonge Bruce wordt gespeeld door Matthew Anthony Pellicano en Stephen Graham speelt de rol van Springsteens vader), eenzaamheid (Odessa Young speelt Faye Romano, het enige fictieve karakter in de film waarin verschillende vriendinnen van Springsteen uit die tijd samenkomen en waarmee hij in de film geen blijvende relatie kan aangaan) en in de eerste plaats zijn onzekerheid en gepieker. Al deze elementen bleken de voedingsbodem te zijn waaruit de donkere plaat Nebraska voortkwam, maar het was ook de eerste diepe depressie die Springsteen doormaakte.

In de biografie beschreef Bruce dat hij na The River-tour zwaar depressief raakte en dit onderwerp heeft regisseur Cooper in de film uitgediept. Jon Landau, in de film gespeeld door Jeremy Strong, speelde een belangrijke rol om Springsteen uit zijn depressie te halen door hem naar een psychiater te sturen. Tegelijkertijd plugde hij de akoestische plaat bij platenmaatschappij CBS en overtuigde de platenbazen dat dit niet-commerciële album met weinig promotie de opvolger van het succesvolle The River moest worden. Intussen werkte Springsteen aan een commercieel interessantere bandplaat die later Born in the USA is geworden.

In een interview met Deadline beschrijft Strong de relatie tussen Bruce en Jon Landau: “Jon speelde een cruciale rol om Bruce de aard en schoonheid van zijn visie te helpen begrijpen en definiëren, en hem een ​​bredere context voor die visie te geven. (…) In de loop der tijd hebben ze zich op hun eigen manier ontwikkeld en hun eigen leven geleid. Maar een van de eerste dingen die me opviel toen ik ze samen zag, was toen ik een optreden in Denemarken bijwoonde. Ik zag dat ze voor elke show een ritueel hebben, waarbij ze elkaar als het ware vasthouden en elkaars voorhoofd aanraken voordat Bruce de trap naar het podium oploopt onder het meest oorverdovende geluid dat je ooit in je leven hebt gehoord. En dan is Jon ook de eerste die hem na de show begroet en omhelst. Toen ik dat zag, was dat alles wat ik moest weten over hoe deze relatie is, hoe diep die is. Ze zijn blood brothers.”

Vader-zoonrelatie

Een ander belangrijk thema in de film is de relatie tussen Bruce en zijn vader, gespeeld door Stephen Graham. Het is uiteraard ook een belangrijk thema in Springsteens werk (denk aan nummers als ‘Independence Day’, ‘Adam Raised a Cain’, ‘My Father’s House’) en zijn eigen leven. De flashbackmomenten in de film worden in zwart-wit getoond, zoals dus de openingsscène waarin de jonge Bruce zijn vader uit het café ophaalt en scènes waar hij van zijn vader leert boksen.

Jeremy Allan White, die voorafgaand aan de filmopnames alle nummers van Nebraska in een studio in Nashville heeft opgenomen om ze zo zelf goed te kunnen bestuderen, zei in het interview met Deadline: “Ik denk dat de vader-zoonrelatie een moeilijke kwestie is, ongeacht hoe je opgroeit. Het is zwaar. Bruce verlangde zo naar die connectie. Ik herinner me dat ik ‘My Father’s House’ zong, steeds weer opnieuw tijdens de opnames in Nashville, en daarna belde ik meteen mijn vader. Want dat lied en dat moment waren voor mij echt een waarschuwing. Het was: ‘Pak de telefoon en vertel je vader dat je van hem houdt.’ Je denkt dat je er een beter moment met een sterkere connectie voor zult vinden, maar wacht niet, dit is er het moment voor. Je zult er spijt van krijgen als je dat niet doet. Ik denk dat dat moment aan het einde van de film Bruce’ vergeving was, die zijn armen opende en ruimte maakte voor verbinding met zijn vader. Als hij het niet deed, zou hij er spijt van krijgen.”

Regisseur Scott Cooper vertelde in het interview ook een interessante anekdote: “De dag voordat ik begon met filmen, overleed mijn vader. De man die me het album Nebraska voor het eerst liet horen. Zijn geest was bij me tijdens het maken van een film die over veel dingen gaat, maar vooral over vaders en zonen. Op die dag dat we die ontroerende en ongemakkelijke scène van de verzoening tussen Bruce en zijn vader opnamen, backstage in de LA Sports Arena, kreeg ik het verwoestende nieuws dat mijn huis in brand stond, net als zoveel andere huizen in de Palisades-branden in Californië. Ik zorgde ervoor dat mijn vrouw en dochters veilig in een hotel werden ondergebracht. Bruce, die naast me op de set stond, zei: ‘Scott, haal ze uit het hotel en breng ze naar mijn huis in Los Angeles.’ En daar woonden we, totdat we weer op de been waren. Mijn dochter Stella verloor haar gitaar in de brand en Bruce stuurde haar er eentje die hij tijdens de Born in the USA-tour had gebruikt. Als ons volgende huis ooit afbrandt, is dat het eerste dat we meenemen.”

De recensies en de trailer doen de meeste Springsteen-fans uitkijken naar de film, die vanaf 23 oktober in Nederland en 22 oktober in België in bioscopen is te zien. Wie liever zijn eigen beelden bij Springsteens nummers houdt, moet de film misschien overslaan. Bij het lezen van Springsteens autobiografie en andere boeken over Springsteens leven, zoals Deliver Me From Nowhere: The Making of Bruce Springsteen’s Nebraska van Warren Zanes waarop deze film is gebaseerd, creëer je je eigen beelden bij Springsteens verhaal. Die worden straks beïnvloed door de beelden van Jeremy Allan White in de film. Het was ook Springsteens eigen verklaring waarom hij voor 1984 zo weinig videoclips heeft gemaakt bij singles die werden uitgebracht. Bruce vertelde destijds in een interview met de BBC dat hij bijvoorbeeld bij ‘My Father’s House’ het beeld van het huis aan de luisteraar zelf wilde overlaten, omdat iedereen een eigen huis in gedachten ziet.

Van het boek Deliver Me from Nowhere: The Making of Bruce Springsteen’s Nebraska is overigens een bijgewerkte heruitgave verschenen, waarin de auteur Zanes ook in een nawoord de filmopnames bespreekt.

Update: Variety geeft meer details over de Q&A-sessie na afloop van de tweede screening. Bruce vertelde dat hij de film met zijn een jaar jongere zus Virginia bekeek. “In de film is ze een ​​blond meisje, maar eigenlijk was zij een klein meisje met kort bruin haar. Maar ze zat naast me en we keken naar de film. Ze hield mijn hand vast en aan het einde draaide ze zich naar me om en zei: ‘Wat geweldig dat we dit hebben!'” Aan het einde van de film is een nieuwe opname van ‘Atlantic City’ te horen, niet de soloakoestische uitvoering van Nebraska maar een versie opgenomen met de E Street Band. Mogelijk de uitvoering die op de roemruchte Electric Nebraska staat?