‘Spirit in the Night’ opener in Edmonton

De dagen voor het concert werden de prijzen van beschikbare concertkaartjes sterk verlaagd, zelfs voor de GA-pit, maar niet alle kaarten werden voor de show verkocht. Niettemin gaven Springsteen en de E Street Band volgens fans die meerdere shows in Canada gezien hebben een fantastisch concert, een van de beste van dit deel van de tour. Bruce kreeg met opener ‘Spirit in the Night’ meteen het hele publiek mee. En met ‘The Promised Land’ en ‘Hungry Heart’ aan het begin bleef hij inzetten op publieksparticipatie.

Net als bij de vorige show in Calgary werd de combo ‘My Hometown’ en ‘The River’ achter elkaar gespeeld. Geen ‘She’s the One’ deze show. De toegiften opende Springsteen weer eens met ‘Land of Hope and Dreams’. Ook ‘Glory Days’ stond op de setlist. Tijdens zijn wandeling onder ‘Tenth Avenue Freeze-out’ achter de pit langs, haalde Bruce een verzoekbordje op voor ‘Detroit Medley’, dat hij na ‘Santa Claus is Comin’ to Town’, als extra toegift speelde. Springsteen sloot de show, die 3 uur en 3 minuten duurde, soloakoestisch af met ‘I’ll See You in My Dreams’.

De Edmonton Journal schreef in een recensie over het concert: “De sfeer van de revival-tent past bij hem, omdat het voelt alsof The Boss ergens mee bezig is. Hij en de E Street Band zijn door Canada getrokken na de Amerikaanse verkiezingen, en de setlists weerspiegelen zijn gevoelens over de uitkomst. Let wel, in vrijwel elk Springsteen-tijdperk zijn er genoeg nummers die zijn ontevredenheid over het politieke landschap in de VS laten zien. Tijdens sommige van die tijdperken gaf Springsteen op het podium heel duidelijk zijn mening. Tijdens het concert op dinsdagavond, dat een inhaalconcert was voor de tournee die vorig jaar vanwege ziekte werd geannuleerd, vermeed de zanger over het algemeen openlijk commentaar, behalve toen hij ‘Long Walk Home’ inleidde als een ‘gebed voor mijn land’.

“Verder geen gepraat, alleen maar rock, waarbij Springsteen min of meer ‘1, 2, 3, 4’ schreeuwde aan het einde van elk nummer om zo het volgende nummer in te luiden, net als een versleten Dee Dee Ramone. Hij speelde veel nummers, ergens rond de dertig, en je zou kunnen stellen dat hij met verschillende van zijn songkeuzes naar de laatste paar weken verwees. ‘Darkness on the Edge of Town’, ‘Reason to Believe’, ‘Badlands’, allemaal gespeeld met de vurigheid en passie van rock-‘n-roll-adepten die boos zijn over de richting die hun land opgaat. Geen uitleg nodig, gewoon oprechte rockmuziek die hartzeer in evenwicht brengt met mededogen.

“Ten slotte moet je je afvragen hoe hij het doet, hoe hij op zijn 75ste nog zo hard kan gaan. Het helpt natuurlijk dat de E Street Band achter je staat; als je Steve Van Zandt links op het podium hebt en Nils Lofgren, die de hele avond op het podium veel over het fretboard van zijn gitaar ging, weet je dat je gesteund wordt. En dat zijn nog maar alleen de gezichten in de schijnwerpers van een band die zo groot is dat ze een klein dorp op zichzelf vormt. De meeste hoofdleden zijn al sinds het begin tot midden van de jaren zeventig bij hem, waaronder bassist Garry Tallent, toetsenist Roy Bittan en drummer Max Weinberg. Saxofonist Jake Clemons is misschien geen officieel bandlid, maar hij weet de energie van zijn overleden oom Clarence, die tot aan zijn dood in 2011 als tegenhanger van Springsteen fungeerde, goed te kanaliseren.”

Er rest nog één concert dit jaar, op 22 november (Little Stevens verjaardag) in Vancouver.

Eerdere concertverslagen vind je in het touroverzicht van de sectie Concerten.