De muziekdocumentaire Road Diary: Bruce Springsteen and the E Street Band is zondag 8 september bij het Toronto International Film Festival in première gegaan. De grootste onthulling van de film was dat Patti Scialfa al sinds 2018 aan de ziekte van Kahler lijdt, wat optreden bemoeilijkt. Springsteen was bij de première aanwezig en nam na afloop van de vertoning samen met Thom Zimny en Jon Landau deel aan een paneldiscussie onder leiding van Little Steven.
Road Diary, dat met 99 minuten de helft van een gemiddeld Springsteen-concert duurt, werd vertoond in de Roy Thompson Hall voor 2600 toeschouwers. Het live-materiaal is vooral gefilmd in 2023, met veel beelden van Tampa, de eerste show van de tour, en beelden van de concerten in het Olympisch stadion in Barcelona vorig jaar. Daarnaast zijn er beelden van repetities in opgenomen en bevat de documentaire veel interviews. Diverse bandleden leggen iets uit over de huidige tour.
Tijdens de eerste repetities van deze tour speelden Springsteen en de band in een laag tempo, vertelt Max Weinberg in Road Diary, met name bij ‘She’s the One’. Bruce had daar tijdens de oefensessie meteen kritiek op en zei tegen de E Street Band dat hij niet wilde dat ze als zeventigjarigen klonken. Springsteen legt in de interviews uit dat de setlist heel bewust is samengesteld om een verhaal te vertellen met sterfelijkheid als centrale thema. Percussionist Anthony Almonte vertelt in de docu dat het door sommige fans verfoeide ‘Nightshift’ een bewuste keuze op de setlist is, omdat het niet alleen tekstueel aan Marvin Gaye en Jackie Wilson refereert, maar ook verwijst naar de ons ontvallen E Streeters Clarence Clemons en Danny Federici. Zij komen in oude interviewfragmenten ook in Road Diary aan het woord.
Patti heeft bloedplasmakanker
De grootste onthulling in Road Diary komt uit een interview met Patti Scialfa. Zij vertelt dat ze sinds 2018, toen ze met Bruce in de voorstelling Springsteen on Broadway speelde, moet dealen met de ziekte multipel myeloom (ook wel de ziekte van Kahler genoemd). Deze zeldzame en uiteindelijk ongeneeslijke vorm van bloedplasmakanker komt meestal in het beenmerg voor, maar kan zich op allerlei plekken in het lichaam manifesteren, is vaak pijnlijk en kan botbreuken veroorzaken. “Het heeft invloed op mijn immuunsysteem, dus ik moet gewoon voorzichtig zijn met wat ik doe en waar ik heen ga”, zegt Patti in Road Diary. “Af en toe ga ik naar een show of twee en kan ik een paar nummers op het podium zingen, en dat is een traktatie. Dat is nu het nieuwe normaal voor mij, en daar heb ik vrede mee.”
Paneldiscussie met hoofdrolspelers
Na afloop van de film was er een vijftien minuten durende paneldiscussie met Bruce, Thom Zimny en Jon Jandau, geleid door Little Steven, die werd aangekondigd als musical director van de E Street Band. Steve las vragen voor vanaf zijn telefoon, die hij een “draagbare teleprompter” noemde. Aan Zimny, die in de afgelopen 24 jaar 14 films over Springsteen heeft gemaakt, vroeg Steve wat hij uit die periode gehaald heeft. Zimny roemde vooral het vertrouwen dat hij van Springsteen krijgt. Daarna vroeg Steve aan Landau, die al 50 jaar met Bruce werkt, waarin de afgelopen tour verschilt met andere tours. Springsteens manager zei dat vooral het thema ouder worden in de documentaire en de huidige tour naar voren komt. Springsteens uitspraak in de documentaire “It’s too late to stop now” bracht Landau in verband met het nummer ‘Into the Mystic’ van Van Morrison, waarin deze uitroep ook voorkomt.
Bruce onderbrak Landau om te benadrukken dat hij zich nog steeds de mensen om zich heen heeft met wie hij naar de middelbare school ging, om aan te geven hoe bijzonder dat is. Steve vroeg Bruce naar de Letter to You-opnames, waarin de E Street Band meer inbreng had dan bij vorige albums. Bruce legde uit dat de E Street Band vrij uniek is, omdat alle bandleden nog bij elkaar zijn en ze niet met ruzies uit elkaar zijn gevallen. “Bands gaan uit elkaar, dat is de natuurlijke orde. Ze kunnen nog geen twee mensen bij elkaar houden. Simon haat Garfunkel. Sam haat Dave. De Everly Brothers haten elkaar.” Er is geen ruimte voor democratie, aldus Bruce, hij heeft de rol van een goedwillende dictator. Maar toch: “We hebben een enorm collectief waarin iedereen zijn rol heeft en de kans krijgt om bij te dragen en zijn plek in de band te verdienen. Dat is wat mensen zoeken in hun werk. We leven in een wereld waar niet iedereen dat in zijn werk ervaart. Maar ik hoop oprecht dat het zo is, want het is een unieke ervaring. Als ik morgen het loodje zou leggen, dan kan ik zeggen, ‘It’s okay, what a fucking ride’.”