Martijn Harleman was bij de Springsteen on Broadway-show van donderdag 18 januari en mailde ons een verslag. “Het typische ‘I love you Bruce’ kwam weer uit de zaal.”
De sfeer bij binnenkomst was goed en gezellig. De nummers met Patti vond ik erg fraai. Die tweede stem heeft echt meerwaarde, geeft de nummers meer spanning. Het lijkt me wel een opgave voor haar om iedere avond alleen maar die twee nummers mee te mogen zingen overigens… Ik moest wel wennen aan Springsteens manier van vertellen. De meeste verhalen en anekdotes komen natuurlijk uit z’n biografie, toch is het bijzonder om het hem zelf live te horen vertellen. Alhoewel de verhalen avond na avond waarschijnlijk nagenoeg gelijk zijn, probeert Bruce je te overtuigen dat hij het verhaal ter plekke oprakelt.
Er zat een man voor ons die telkens zijn enthousiasme in moest houden. Zo’n type dat bij een concert de hele avond met een vuist in de lucht staat te zwaaien. Hier liet hij zich af en toe subtiel gaan, maar werd dan door z’n vrouw aangestoten en eraan herinnerd dat hij op Broadway zat en zich koest moest houden. Het typische “I love you Bruce” kwam ook weer uit de zaal, maar ik kan me eigenlijk niet herinneren of Bruce daar wat op gezegd heeft. Bij het stukje over 1 + 1= 3 kon het publiek niet helemaal meekomen in de onderbouwing. Te vroeg werd “3” geroepen toen hij het nog over het gewone dagelijkse ritme had. Lachend kwam er bij Bruce iets als een “you, morons” uit.
Het optreden is korter dan een normaal live-concert, maar voor m’n knieën was het goed dat het niet veel langer duurde, de beenruimte is erg krap. Al met al was het een mooie avond, vooral ook door de entourage, de locatie, een ander perspectief op de nummers en de samenhang, maar niet zo rijk als bijvoorbeeld een Devils & Dust-concert, dat leefde veel meer en voelde completer. Achteraf gezien had ik misschien toch nog bij de kassa moeten gaan staan om nog een extra show te kunnen zien, gewoon om de nummers nog een keer te horen en de nieuwe arrangementen een tweede keer te kunnen beleven.
