In de soundcheck hadden Bruce en de E Street Band naast ‘Something in the Night’ ook ‘Racing in the Street’, ‘This Hard Land’ en The Ties that Bind’ geoefend. Springsteen wilde, volgens de setlist die hij voorafgaand aan de show had bedacht, openen met ‘The Ties that Bind’ maar in plaats daarvan koos hij, net als het concert op 7 mei, voor de two-punch ‘My Love Will Not Let You Down’ en ‘Death to My Hometown’.
‘Racing in the Street’ stond gepland na ‘The Promised Land’, maar in plaats van het epische pianonummer koos Bruce voor het deze tour al vaak gespeelde ‘Out in the Street’. Het geplande ‘Trapped’ werd wel uitgevoerd en daar voegde Bruce spontaan ‘Johnny 99’ aan toe.
Voorafgaand aan ‘Last Man Standing’ trok Bruce een leren jas aan – het was inmiddels fris geworden in Dublin dat in de week van de concerten ook veel buien te verwerken kreeg – terwijl hij het introverhaal over George Theiss vertelde. Bruce was zo geconcentreerd op zijn verhaal dat hij de rits van de jas dichtmaakte met de gitaarband nog onder de jas. “I did something really weird with this now. This is something that you really should do in the bathroom by yourself”, zei Bruce lachend terwijl hij zijn fout corrigeerde. Jeroen Zuidema schreef hierover in op Facebook: “Grappig en apart was wel dat Bruce bij aanvang van Last Man Standing een jasje aandeed, maar hij gedurende zijn emotionele verhaal over George, na wat getrek en gedoe met zijn jas, erachter kwam dat hij zijn jasje over zijn gitaar-strap had aangedaan in plaats andersom en dat hij zijn rits dus niet dicht kon doen. Hij loste het op met wat zelfspot, zoals alleen hij dat kan doen. Jas uit, gitaar af, jas weer aan, gitaar weer om en verder met zijn indrukwekkende verhaal.”
De jas trok hij pas weer uit in de toegiften bij het intro van ‘Tenth Avenue Freeze-out’. Volgens planning zou Bruce die reeks aftrappen met ‘Jungleland’ maar in de show koos Springsteen toch voor ‘Thunder Road’. Het geplande ‘Ramrod’ werd overgeslagen.
Pascal Helin was in Dublin en mailde naar Be True: “Na zeven lange, lange jaren wachten, eindelijk opnieuw naar een Springsteen-concert. En dan meteen naar drie concerten in vijf dagen tijd. En voor mijn dochter waren het haar eerste concerten, meteen een serieuze vuurdoop dus. Er waren vooraf misschien nog wat twijfels. Zouden de optredens nog zo super zijn als vroeger? Volmondig: ja! De twijfels waren al wel grotendeels weggenomen na het lezen van recensies over de voorgaande shows. Zal voor niet zo’n frequente concertbezoeker (ik zag 17 concerten tussen 1993-2023) de ervaring van drie concerten in vijf dagen niet wat veel van het goede zijn? Volmondig: nee! Wij hebben super genoten van elke show. Zelf vond ik de tweede show nog net iets beter vanwege een energieker publiek. We stonden bij elk van de shows goed vooraan (veel dichterbij dan bij onze vorige concerten) en dat maakt zo’n beleving toch nog veel mooier. Het hoogtepunt voor mij zat dan wel weer in de derde show: ‘Trapped’. Maar eigenlijk zaten de concerten vol hoogtepunten. ‘Kitty’s Back’ is niet meteen een van mijn favoriete nummers, maar bij de derde show kon ik ook hier volop van genieten. Het plezier afwisselend met emoties, een schitterende combinatie.
“In een recensie van één van de vorige concerten las ik: ‘Springsteen has done the near impossible: he’s constructed a show about mortality that feels like a party.’ Dit vat het inderdaad misschien nog het best samen.
En dan misschien nog het grootste vraagteken: wat zou mijn dochter vinden van de concerten? Ze luisterde al wel geregeld naar zijn liedjes, maar was nog niet 100 procent overtuigd. Ik zei haar dat ze maar eens mee naar een concert moest gaan om te voelen wat de muziek van Bruce voor ons betekent. Zij was verkocht vanaf de eerste minuut! En ze heeft nu veel spijt dat ze na deze Dublin-concerten nog maar naar één ander concert kan meegaan. The Boss heeft er weer een grote fan bij. En papa leeft in de hoop dat bij onze gezamenlijke autoritjes nu altijd The Boss gespeeld zal worden.
“Enige kanttekening misschien nog: er zijn uiteraard zoveel andere liedjes die iedereen nog wil horen. Zelf vind ik het wel spijtig dat er niet meer materiaal van Letter to You gespeeld wordt, zoals aan het begin van de tour. Ik hoop op één van de volgende concerten toch te kunnen genieten van ‘Burnin’ Train’, ‘House of a Thousand Guitars’. En ‘Rosalita’, vast op de setlist in Amerika en dan nu niet meer in Europa (voorlopig?), dat is toch bijzonder jammer.”
Journalist Pat Carty was bij de drie shows in Dublin (waar volgens hem bijna 120.000 fans bij waren) en schreef hierover in de Irish Examiner: “Hoe uitzonderlijk elke seconde van de eerste twee shows ook was, het optreden van dinsdag was waarschijnlijk het beste concert van wie dan ook, dat ik ooit gezien heb. Als je al niet op en neer sprong en grijnsde als een dwaas, dan knikte je mee met de man die zijn eeuwige belofte opnieuw inloste: rock-‘n-roll als een levensbevestigend feest. Je zou er geen serieus geld op moeten inzetten, maar als dit dan toch het laatste Ierse hoera was voor de machtige E Street Band, dan hebben ze een bijna onmogelijk hoogtepunt bereikt. Wij waren gezegend om daarbij te zijn.”
Bruce en de band reizen nu naar Parijs voor twee shows in de overdekte La Défense Arena zaterdag en maandag.
Lees concertverslagen van de andere shows in het touroverzicht.