Donderdag 18 juli hebben Springsteen en de E Street Band het tweede concert in de Strawberry Arena in Solna gegeven. De show opende met ‘Seeds’ en Bruce trakteerde het publiek, waaronder ook veel Nederlanders, op ‘Racing in the Street’. Paul Meerman en Paul Snelders doen verslag. Paul Snelders, Johan Zijlstra en Peter Inghelbrecht stuurden foto’s.
Paul Snelders appte: “Het is 20.10 uur als de lichten uitgaan en de E Street Band in het donker opkomt. Je ziet iedereen vaag en ook Bruce komt vaag verlicht op. De band begint te spelen en met de eerste tonen van ‘Seeds’ wordt Bruce iets uitgelicht. En even later knallen alle lichten aan en ontploft het stadion. Wat een begin, dat belooft wat! Jammer dat we zo’n start in Nederland niet mee kunnen maken met concerten van deze grootte. Groot nadeel van parkconcerten en de Arena!”
Paul Meerman mailde: “De band betrad, net als bij de eerste show in Stockholm, in het donker het podium. Nu was het de beurt aan ‘Seeds’ om te openen. Een magisch gezicht en heel veel gejuich toen de lichten na een scherpe opening aangingen. Weg was de vermoeidheid. Direct stonden we vol aan voor een show van 3 uur en 5 minuten. En de Boss en zijn band ook.
Friese jongen op het podium
“In de week tussen de concerten hadden ontmoetingen met de technici van Little Steven én Bruce mij meer, vooral technische inzichten gegeven in het reilen en zeilen rond een concert. Ook over het oplossen van kleine problemen en de handelingen bij een setlistwijziging. Dat kwam goed van pas, want in deze show zaten behoorlijk wat kleine foutjes. Zo zat Bruce er naast bij ‘Waitin’ on a Sunny Day’. Little Steven probeerde Bruce erop te wijzen, maar die ging onverstoorbaar door. Uiteindelijk gooide Bruce zijn gitaar naar Kevin en liet Little Steven het werk verder doen. Bruce zelf werd ondersteund door de Friese Daniël die ondanks zijn jonge leeftijd toch het podium van de Strawberry Arena mocht betreden.”
Snelders appte over dit punt van het concert: “Na ‘The Promised Land’ overlegde Bruce even met Stevie en het leek erop of ze het stadion nog wat verder op wilden zwepen met meezingers. Van ‘Hungry Heart’ maakte hij een lekker zooitje, heerlijk rommelig, tekst kwijt, verkeerd ingezet, en ten slotte z’n gitaar maar weggedaan om met het publiek te zingen. Bij ‘Waitin” mocht hetzelfde jongetje dat in Nijmegen 2 hierbij meezong, ditmaal op het podium meezingen. Blijkbaar wist Bruce zich dat niet meer te herinneren. Ten opzichte van Spanje was de keus was beperkt, er was hier blijkbaar een minimum leeftijd van 12.
“MIJN AVOND KON AL NIET MEER KAPOT. EN DAN MOEST ‘RACING’ NOG KOMEN”
“Toen kwam het blokje met ‘Atlantic City’, ‘Youngstown’, met een kippenvelsolo van Nils, ‘Long Walk Home’ (geïntroduceerd met ‘This is a prayer for my country’, in mijn optiek toch een klein politiek statement) en een heerlijk swingende ‘E Street Shuffle’. Mijn avond kon al niet meer kapot. En toen moest ‘Racing’ nog komen. Wat blijft dit nummer toch mooi om live te horen, zeker als het niet altijd op de setlist staat. Prachtig, Roy op de piano en ook mooi in beeld gebracht, die oudere gekromde vingers die over de toetsen dansten. Wat me bij ‘Thunder Road’ opviel is dat hij deze keer niet ‘Until the End’ zong, maar ‘Until it Ends’! Zit hier een boodschap in?”
Meerman: “Toen de band meeging in het opstarten van ‘Wrecking Ball’ besloot Bruce dat het tijd was voor iets anders. “Let’s try something else.” Een mooie uitvoering van ‘I’m on Fire’ volgde. Een van de acht wijzigingen ten opzichte van de voorgaande show. Daarna volgde alsnog ‘Wrecking Ball’. Met een vlammende ‘Atlantic City’ en een prachtige ‘Racing in the Street’, met een als altijd excellerende professor Roy Bittan, trokken we door naar het ‘voeten van de vloer-gedeelte’.
“Het Zweedse publiek ging er vol voor. Maar ook de vele Nederlanders die de trip naar het land van de Zweedse balletjes hadden gemaakt, en natuurlijk de Italianen en Spanjaarden. De hele Bruce-fanbase genoot zichtbaar. Na ‘Twist & Shout’, met de going home-act, moest Bruce ondersteund worden door zowel Nils als Little Steven. Deze show kostte, ondanks zijn weinige stage walks, kracht. Dat was duidelijk. Hij had dan ook veel gegeven.”
Snelder: “Bruce gaf een zeer enthousiaste versie van ‘Twist en Shout’ ten beste, waarbij hij wel drie keer weer opnieuw begon. Na ‘I’ll See You in My Dreams’ hebben we met z’n allen vooraan nog een poging gewaagd om hen te bedanken door ‘Thank you for the Music’ van Abba te zingen, maar dat ging helaas een beetje verloren in de orkaan van geluid. Maar het ging om het idee en de boodschap vatte wel alles samen van die avond. Prachtig wederom. En dan voor sommigen de prangende vraag, welke show was beter: 1 of 2. Ik heb zelf geen antwoord, maar links en rechts vragend, waren de meningen zeer verdeeld. Dus laten we het erop houden dat het twee memorabele avonden waren. Ik heb in ieder geval zeer genoten.”
Meerman: “Een drietal Noord-Europese concerten kwam daarmee voor ons ten einde. Ze krijgen zonder meer allemaal een dikke voldoende maar kwamen wat mij betreft niet in de buurt van de Madrid-concerten die ik mocht beleven.”
Eerste buitenlandse concert
Bas Huizing: “Voor mij was het de eerste keer dat ik Bruce in het buitenland zag. Overdag de stad Stockholm bekeken, waar na 12:00 steeds meer mensen in Springsteen shirtjes vielen te spotten. Met zijn vieren liepen we om 19:00 het stadion binnen. Rustig liepen we naar voren om een mooi plekje te bemachtigen. Mij viel op hoe relaxed iedereen was en hoe georganiseerd alles eraan toe ging.
Ik moest er even aan wennen dat Bruce en de band in het donker opkwamen en begonnen met spelen. Maar toen de lichten aansprongen tijdens ‘Seeds’ zaten we er gelijk goed in. Tijdens ‘Waitin’ on a Sunny Day’ ging er van alles fout, maar gelukkig is Bruce ook maar een mens en werd het allemaal met een kwinkslag opgelost. Het eerste hoogtepunt was het blokje ‘Atlantic City, ‘Youngstown’ en ‘Long Walk Home’. Deze nummers had ik nog nooit live gehoord, maar nu bleek weer wat een kracht deze teksten en live-uitvoeringen hebben. Het absolute hoogtepunt van de avond was ‘Racing in the Street’. Al de gehele tour hoopte ik dit nummer nog eens live te horen. En wat een uitvoering! De pianosolo van Roy Bittan blijft ongeëvenaard. Als nuchtere Noord-Groninger raak ik niet zo snel in de war, maar tijdens ‘Racing’ hoopte ik toch dat het ooit mogelijk is een momentje uit je leven te knippen om er op elk willekeurig moment weer terug naar kunnen gaan.
Na ‘The River’ en ‘Last Man Standing’ was het tijd voor de krakers. Bijzonder blijft het om te zien dat iedereen deze nummers al vaak heeft gehoord, maar nog steeds mee springt, zingt en danst alsof het de eerste keer is. Het inzetten van ‘Wrecking Ball’ om het daarna af te breken en te beginnen met I’m on Fire toonde ook maar weer eens de absolute kwaliteit en flexibiliteit van de E Street Band aan.
Na ‘I’ll see you in my dreams’ bedankte Bruce ons voor de avond en zei hij ‘We’ll be seeing you.’ Laten we het hopen!”
Zondag treden Springsteen en de band op in Bergen, Noorwegen.
Setlist 18-7: Seeds / My Love Will Not Let You Down / No Surrender / Ghosts / Letter to You / The Promised Land / Hungry Heart / Waitin’ on a Sunny Day / Atlantic City / Youngstown / Long Walk Home / The E Sreet Shuffle / Nightshift / Racing in the Street / The River / Last Man Standing (soloakoestisch) / Backstreets / Because the Night / She’s the One / I’m on Fire / Wrecking Ball / The Rising / Badlands / Thunder Road // Born in the USA / Born to Run / Glory Days / Dancing in the Dark / Tenth Avenue Freeze-out / Twist and Shout / I’ll See You in My Dreams (soloakoestisch)