Natuurlijk ga je niet naar New York om je muzikale held te zien en daarna negatief te zijn. Ik heb een hoop negatieve zaken gelezen, over (veel) geld verdienen, zijn ego, Broadway, teleprompters enzovoort. Samen met mijn zus heb ik enorm uitgezien naar het optreden op vrijdag 26 januari, in september zijn we ingeloot door het veel bekritiseerde Verified Fan-systeem van Ticketmaster, we waren zo blij als een kind! Tickets gekocht voor 75 dollar, hoog in de nok van het Walter Kerr theater, maar oh, oh, wat vonden wij het GE-WEL-DIG. Wat een verhalenverteller, wat een muzikant!
Enorm gelachen om het verhaal over zijn autorijkunsten, of liever gezegd, het ontbreken ervan. En dat in relatie met het schrijven van ‘Racing in the Street’. De band die hij schetst in zijn relatie met Patti, prachtig. ‘The trust’ die nodig is “om ook de kant van jezelf te laten zien die je liever niet laat zien”, brrrrrrr …
In de verhalen die Bruce vertelt over zijn vader, hoor ik tussen de regels door de depressie die hem parten heeft gespeeld en die dat misschien nog steeds doet. Misschien is deze show en het lange doorgaan ervan (van oktober t/m mei) juist de therapie die – ik weet het, het is psychologie van de koude grond – nodig is voor Bruce om een en ander te verwerken.
Bruce is er voor ons (alle fans), wij zijn er voor Bruce, die energie heb ik altijd gevoeld en voel ik nog steeds, ook op Broadway, in een kleine setting, met een enorm goed geluid en een prachtige minimaal ingericht (vaak van belichting veranderend) toneel. Het kost veel tijd, veel geld en een hoop gedoe om Bruce on Broadway te kunnen en mogen zien, maar wat hebben wij ervan genoten! Wij hadden het voor geen goud willen missen.