Uiteindelijk ben ik via Facebook en BTX bij iemand uitgekomen die een kaartje over had en heb ik zo een prachtige plaats gescoord voor de zaterdag. Degene die mij het kaartje verkocht ging zelf ook, dus dat was ook leuk. Hij vertelde dat hij pas woensdag via Ticketmaster kaarten had gekocht. Een vriend van hem had ook zo kaarten voor dezelfde avond. Het probleem voor Europese fans is dat deze kaarten pas in de week voor de show beschikbaar komen, voor ons midden in de nacht worden aangeboden per sms en je maar 20 minuten hebt om te bestellen.
Op vrijdagavond 29 juni ben ik nog even langs het Walter Kerr Theatre gegaan en zag Bruce alleen bij de uitgang links en rechts wat handtekeningen uitdelen. Op zaterdag was ik rond 17.15 bij het theater en stond toen op rij 2 van een van de vakken bij de ingang. Bruce kwam om 18.45 aan en nam de tijd om links en rechts wat handtekeningen te zetten. Mijn indruk is dat hij wel in een oogwenk kijkt wat hij gaat tekenen, maar dan in een gestaag tempo langs de rij gaat. Als je op de tweede rij staat moet je geluk hebben.
Het theater zelf is erg grappig, je gaat door de deur en staat meteen in de zaal, er is geen foyer of zo. Stoelen en beenruimte deden mij denken aan het oude Luxor in Rotterdam, maar het is prima uit te houden. Nu het concert zelf. Ik heb heel weinig gelezen, eigenlijk alleen na de eerste voorstelling de reacties bekeken. De voorstelling cq. het concert is fantastisch, zeker als je beneden zit. Aangezien Springsteen diverse malen buiten de microfoon spreekt, vraag ik mij af hoe goed dit nog te horen is op de balkons. Verder kijkt hij weinig naar boven, de meeste interactie is met de zaal beneden. Voor Amerikaanse begrippen is het publiek erg gedisciplineerd, op talloze momenten is het echt muisstil in de zaal, ik vond de sfeer erg goed. Ook het foto- en filmverbod werd nageleefd.
Omdat ik weinig reviews vooraf had gelezen, was mijn verwachting dat hij voornamelijk vertelt met af en toe een song ter illustratie. Toch vind ik het meer een concert, misschien ook omdat hij tijdens het vertellen lichtjes doorspeelt op gitaar of piano. Zeker naar het einde toe loopt het met het blok ‘The Ghost of Tom Joad’, ‘The Rising’, ‘Dancing in the Dark’ gekoppeld aan ‘Land of Hope and Dreams’ in één stuk door. Voor ‘Tom Joad’ stond hij even stil bij de demonstraties van die dag die hem hoopvol stemden dat er toch nog iets van democratie is in de US. Bij ‘The Rising’ herhaalde hij aan het eind “The dream of life” een paar keer. Je zou daar een referentie naar de vluchtelingen in kunnen zien. Duidelijker was de referentie bij ‘Land of Hope and Dreams’, met name het einde zong Bruce zof feln dat hij een staande ovatie kreeg.
Wat ik bijzonder mooi vond is dat songs die je al erg goed kent zo’n andere uitvoering krijgen dat het lijkt alsof je ze voor het eerst hoort. De pianoversie van ‘Tenth Avenue’ bijvoorbeeld maar ook ‘Dancing in the Dark’ begint nu weer te leven als nummer, zonder al die kermis op het podium die je ziet bij de stadionconcerten. Kortom, ja het kost een bak geld, zo’n ticket vooraan, maar voor mij was het absoluut dubbel en dwars waard.
