Jos Westenberg van Be True was bij de voorstelling in TivoliVredenburg op 23 november. Deze datum doet bij die-hard Springsteen-fans direct een belletje rinkelen: Springsteen trad immers op 23 november 1975 voor het eerst in Nederland op, in het RAI Congresgebouw in Amsterdam. Maar de avond in Utrecht is niet per se een bijeenkomst voor feiten-fetisjisten, want dit debuut van Springsteen in Nederland wordt vanavond niet benoemd. Sterker nog, op de vraag van Verdonschot en Kluun aan het publiek wanneer men voor het eerst Bruce live zag, roept iemand uit de zaal: “In 1975 in Ahoy!” Vanavond wordt geen Springsteen-kennis getest, maar worden vooral vriendschappen geëerd met Springsteen als gemeenschappelijke factor. Net als “Blood brothers on a stormy night” uit ‘No Surrender’, het nummer dat vroeg in de show een van de muzikale hoogtepunten is.
Het Springsteen-genootschap waar Leon en Kluun deel van uitmaken, bestond uit vier personen. Art Rooijakkers, de televisiepresentator die herstelt van een operatie aan zijn stembanden, behoort ook tot het kwartet. Rooijakkers zou ook meedoen aan de voorstellingen, die vanwege de coronaquartaineperiode vele maanden zijn uitgesteld, maar uiteindelijk moest Rooijakkers toch deze uitgestelde ronde vanwege zijn gezondheid aan zich voorbij laten gaan. Aan het begin van de show is zijn stem wel kort te horen via een geluidsfragment. De vierde fan en vriend van het kwartet is Erik van Bruggen, campagnestrateeg en PvdA-prominent, die in 2020 is overleden.
Verdonschot en Kluun vertellen om beurten verhalen met Bruce als leidraad. Leon vertelt over een ontmoeting die hij had met Bruce in Londen, Kluun vertelt over zijn aanschaf van The River in 1980. De concerten in Kilkenny aan het einde van de Wrecking Ball-tour worden besproken en de Springsteen-Express, een georganiseerde busreis die Erik van Bruggen had bedacht om een groot gezelschap fans uit het hele land naar het concert in 2016 in Den Haag te brengen. Leon vraagt zich zelf af, “Wat als Springsteen een lul is?”, waarmee hij enkele realistische kanttekeningen zette bij de verontwaardiging die de hoge prijzen van de concertkaartjes in de fangemeenschap teweeg heeft gebracht. En Kluun vertelt aan het einde van de avond een ontroerend verhaal over het afscheid dat de vriendenclub moest nemen van Erik van Bruggen toen hij in een Amsterdams ziekenhuis kwam te overlijden.
De verhalen worden op het podium onderstreept met Springsteen-muziek. De wat hardere nummers zoals ‘Badlands’, ‘Born to Run’ en ‘Dancing in the Dark’ zijn bij Joost Marsman, zanger van Is Ook Schitterend, in goede handen. Joost maakte een aantal jaren geleden al furore met zijn programma Springsteen by Marsman en daarna The Springsteen Experience. Bij Bruce en Wij zijn singer-songwriters Stephanie Struijk en Dennis Kolen zijn collega’s. De ballads maken op de avond in TivoliVredenburg indruk. Joost zingt de pianoversie van ‘Thunder Road’, Stephanie doet ‘No Surrender’ en ‘This Hard Land’ en Dennis neemt een prachtige uitvoering van ‘Independence Day’ voor zijn rekening. De muzikanten maken er geen kopieeract van zoals de verschillende tribute-acts plegen te doen, maar eren Springsteen met hun eigen interpretaties en muzikale kwaliteit. Tegen het einde zit er nog een muzikale verrassing in de hoed die wij in deze recensie niet zullen verklappen.
Muziek in de grote zaal van TivoliVredenburg klinkt helaas vooral goed bij semi-akoestische optredens, dus het geluid van de hardere nummers raakt wat verstrooid. Zo is de mondharmonica van Marsman onhoorbaar bij ‘The Promised Land’, toch een essentieel element in dit nummer. Het was slechts een klein minpuntje in de mooie voorstelling in Utrecht. Bruce en Wij kan ik aan alle Springsteen-fans aanraden. De beleving en passie die Kluun en Verdonschot tentoonspreiden, zal bij iedereen herkenbaarheid oproepen en is alvast een mooi voorschot op de tour van volgend jaar.
