De show is, zoals Bruce zelf al in interviews aangaf, een vast geheel, dus zat er geen wijziging in de nummerkeuze of in de verhalen die hij vertelde. Oscar mailde ons vlak na de show: “Ik kan haast niet beschrijven wat er vanavond hier is gebeurd. Twee uur lang had ik kippenvel, lachen, huilen. Ik ben zo’n gelukkig iemand dat ik hier bij mocht zijn. Anders dan bij andere concerten voert hij hier echt een soort toneelstuk op. Bruce vertelt zijn verhalen en daar draait de show om. De muziek is puur als ondersteuning van de verhalen. En wat kan die man prachtig vertellen.”
Oscar: “De setlist, als je het zo mag noemen, kende geen verrassingen. Maar de uitvoeringen waren zo intens. Of anders dan ik ooit heb gehoord. Vooral ‘The Promised Land’ viel op doordat Bruce er een wat vrolijkere uitvoering van maakte. ‘My Hometown’ was zo gevoelig dat bijna niemand het droog hield. ‘Tenth Avenue Freeze-out’ op piano, met in het midden een verhaal over overleden dierbaren met als grootste klap natuurlijk Clarence Clemons. Daarna kwam Patti op met een introductie vol humor en liefde. Samen deden ze ‘Tougher than the Rest’ (Bruce op piano) en ‘Brilliant Disguise’ (op gitaar) op zo’n manier dat je overtuigd bent dat die twee echt bij elkaar horen. Bruce ging bij een paar stukken aan de rand van het podium staan en zong dan onversterkt de zaal in. Vooral het laatste stuk van ‘The Ghost of Tom Joad’ was magistraal op die manier.
‘Dancing in the Dark’ ging vloeiend over in ‘Land of Hopes and Dreams’ en als afsluiter ‘Born to Run’ in een werkelijk prachtige versie. Hij eindigde met een gebed dat hij vroeger op school tot vervelens toe elke dag moest herhalen en waarbij hij zich altijd stierlijk verveelde. Hij deed dat na door heel monotoon iets onverstaanbaar te mompelen; hij gaf aan dat hij dat in deze tijden wel passend vond. Daarna riep de hele zaal: ‘Amen’. Het leek wel de kerk. Bruce haalde vervolgens Patti nog een keer het podium op om samen afscheid van het publiek te nemen en toen was het alweer voorbij en bleven 960 mensen helemaal in vervoering achter.”
Boven op het balkon was de beenruimte aanzienlijk kleiner dan onder in de zaal, vond Oscar. “Ik kreeg zelfs kramp in mijn kuiten. En ze zijn heel streng tegen mensen die foto’s of video’s willen maken. Helaas stond de bewaker pal achter me, dus helaas kon ik maar een paar foto’s aan het einde maken. Er waren twee plekken waar merchandise werd verkocht. In het orchestra-gedeelte achterin aan de bar en boven ook op een klein plekje. Veel keuze is er niet: een drinkbeker, twee soorten T-shirts, een vest, de paperbackuitvoering van het boek Born to Run en een poster. Bij het plaatsnemen op je plek krijg je een soort programmaboekje. Niet alleen voor de Bruce-show maar wel grotendeels. Het vreemde daaraan vond ik de laatste pagina: reclame voor Stubhub, de website die de kaarten voor waanzinnige prijzen te koop aanbiedt.”
Oscar had Bruce weer opgewacht bij het theater. “Patti was nu wel mee, zij stapte als eerste uit de auto. Daarna stapte Bruce uit, hij droeg zijn eigen tas. Hij leek een stuk meer ontspannen dan gisteren en nam iets meer de tijd om naar het wachtende publiek te zwaaien. Er kon zelfs een handkusje vanaf voor een dame naast mij. ”
Oscar: ” Een tip voor mensen die nog geen kaart hebben en toch willen gaan: boek een vlucht naar New York en ga op tijd bij het theater staan. Vandaag zijn opnieuw ongeveer twaalf mensen gelukkig geworden met een kaartje bij de kassa. Hou er rekening mee dat je genoeg geld op je creditcard hebt staan. Veel keuze is er niet en je moet natuurlijk meteen beslissen. Ik heb na afloop een Nederlandse moeder en dochter gesproken die dus twee kaarten van $500 konden kopen, maar de daglimiet van de creditcard bleek niet meer voldoende. Alleen de moeder kreeg een kaart van $500 en de dochter bleef buiten staan.”
