Mark Lieffers bezocht Springsteen on Broadway op woensdag 17 januari met zijn vriendin Diantha Bos (van wie we gisteren al een verslag publiceerde): “De vertederende en liefdevolle introductie van Patti zoals Bruce die durft uit te spreken, raakt me.” (Lichte spoiler alert!)
Tot onze enorme verbazing konden wij via de oneerlijke Verified Fan-tombola toch kaartjes voor het Broadwayspektakel kopen. De unieke kans om Bruce vanaf de eerste rij te zien grepen we graag: woensdag 17 januari 2018 zitten we met onze knieën tegen het podium recht voor, en met vrij zicht op, de microfoon en de piano. Ja, de prijs hiervoor is hoog, maar dat verandert niet. Zoals New Yorkers zeggen: “It is what it is.” Simpel, klaar: je hebt het voor over, of niet.
Een uur voor de show komen Bruce en Patti in de vrieskou aan op 48th Street bij het kleine Walter Kerr Theater met de vrolijk verlichte Springsteen on Broadway-billboards. Een grote glimmende zwarte Chevy heeft ze uit Jersey naar de City aan de andere kant van de Hudsonrivier gebracht, waar verkleumde fans hen natuurlijk toejuichen. Een paar vriendelijke woorden, een snelle foto en dan gaan ze naar binnen, en wij ook. “We hebben 937 plaatsen”, zegt de zaalmanager.” Fotograferen mag alleen bij het buigen”, benadrukt hij als hij onze plaatsen ziet “en pas op, want vorige week heeft Bruce iemand uit de zaal laten halen die hem flitsend steeds verblindde.” Een Amerikaan naast ons was erbij en bevestigt: de beveiliging zette hem zo buiten!
Emoties en overpeinzingen
Iets na achten gaat het licht boven het basaal ingerichte podium uit. Bruce loopt naar de microfoon vlak voor ons en start een korte, duidelijk ingestudeerde, monoloog over DNA, balls en andere zaken die je nodig hebt om dit te kunnen doen en zet ‘Growin’ Up’ in op de gitaar. Mooi, heel mooi, kippenvel! Ik zie het plectrum van snaar naar snaar springen, zie de spieren in zijn arm rollen en de reflectie van de stagelights glinsteren in zijn ogen. Bruce speelt gitaar, vertelt, speelt piano en vertelt verder. Het overgrote deel van het optreden is gescript, dat is bekend. Af en toe is dat te merken, maar dat doet niets af aan de man die als altijd zo subliem, intens en oprecht voor ons optreedt. Zijn emoties en overpeinzingen, zijn humor en zijn verhalen zijn ook hier en nu echt, daar ben ik van overtuigd. Anders kan je dit juist niet vele shows achter elkaar doen. Na 40 years burning down the road, waarin de verhalenverteller ons verhaal en iemand anders’ verhaal heeft verteld, wil Bruce ons nu zijn eigen verhaal vertellen. Dat mag hij, en dat willen honderdduizenden fans graag horen en zien. Voor ons is dat puur genieten.
Verlies Clarence
Ook vanwege de intieme theatersetting beleef ik het concert heel anders dan in de stadions en concertzalen: er wordt niet gepraat, niet gefeest en geen eten of drinken gehaald. De focus ligt puur op de man op het podium. Bruce vertelt over zijn leven, zingt zonder microfoon direct voor mij over ‘The Promised Land’ en vertelt dat hij – figuurlijk – zijn vaders kleren aantrok om in zijn songs het blue collar-leven te kunnen schetsen. Dit omdat hij, zo grapt hij, tot aan deze Broadway-reeks zelf nog nooit vijf dagen achter elkaar gewerkt had, sterker nog, zelfs geen “honest day’s work” in zijn leven heeft gekend. Ik zie zijn wangen invallen en weer uitbollen bij het bespelen van de mondharmonica. Hij straalt plezier uit als hij op de piano ‘Tenth Avenue Freeze-out’ speelt en vertelt over zijn band, zijn vrienden, die de hele zaal mag eren door keihard “E STREET BAND!” te roepen. Het diepe verdriet over het verlies van Clarence, “like losing the rain”, is voelbaar. Bruce zegt dat hij de Big Man de volgende keer hoopt te zien, het klinkt net zo oprecht als de enorme bewondering en liefde voor zijn altijd optimistische moeder, vertaald in ‘The Wish’ op de piano (“we’ll find us a little rock ‘n roll bar, ma, and we‘ll go out and dance”) en het respect voor zijn vader.
De vertederende en liefdevolle introductie van Patti zoals Bruce die durft uit te spreken, raakt me. Hij vertelt dat hij haar voor het eerst zag optreden in Asbury Park (uiteraard). Haar eerste gezongen regel uit een oud Exciters-nummer was “I know something about love”… Dat was even schrikken voor de Bruce van toen, maar het is helemaal goed gekomen met hem en de vrouw die hem op de been houdt. De duetten, ‘Tougher Than the Rest’ en ‘Brilliant Disguise’, illustreren hun liefde en professionaliteit.
Mijn absolute hoogtepunt van de avond is de magnifieke en feilloze overgang van ‘Dancing in the Dark’ naar ‘Land of Hope and Dreams’. De adembenemende stilte achter de akoestische, zo gedreven en intense uitvoering maakt de indringende boodschap van dat laatste nummer nog emotioneler. Fantastisch! En dan het eind: Bruce slaat een dubbele hartslag op zijn gitaar ter afsluiting van ‘Born to Run’, de spot valt weg en 937 dolgelukkige fans juichen in het donker. Het licht gaat aan, Bruce bedankt ons voor “comin’ out” en hij en Patti buigen. Als Patti van het podium loopt, geeft ze me een low-five. En daarna krijg ik een echte hand van Bruce. Thank you so much, Bruce!