De feestdag Halloween betekende voor Bruce en Patti gewoon een werkdag. Er waren ook geen Halloween-toestanden in het Walter Kerr Theatre. Enkel een verdwaalde jongedame met indrukwekkende diadeem op het hoofd plantte zich neer, een paar plaatsen naast ons op rij 2 in het midden van de zaal. Op rij 3 schoten ze in een kramp van verstomming, maar de dame had al snel begrepen dat ze haar hoofdattractie maar beter onder de stoel kon opbergen.
Stipt om 20.00u kwam Bruce het podium op. Hij was opvallend rap van tong, praatte veel meer dan de shows die ik zag in januari. Het concert duurde 2 uur en 40 minuten, 20 minuten langer dan ik meemaakte in januari. Je merkt dat door de grote hoeveelheid voorstellingen die Bruce gegeven heeft, dat hij heel ontspannend zijn verhaal doet en hij wat meer kleine afwijkingen heeft aangebracht ten opzichte van januari.
Hoogtepunten? Het is één groot hoogtepunt!
Na ‘Tenth Avenue’ kreeg Bruce een minutenlange staande ovatie van de complete zaal, hij moest lang wachten vooraleer hij zijn vrouwPatti kon aankondigen! En die ovatie voor Bruce zorgde ervoor dat Patti zoiets had van ‘wat jij kan krijgen, kan ik ook’. Ik weet het niet maar haar inbreng was fabuleus. Met passie en klasse werden de twee duetten voor mij een van de hoogtepunten.
Maar het zou onrecht doen aan bepaalde andere momenten in de show om die niet extra in de schijnwerper te plaatsen: ‘My Father’s House’ was zeer emotioneel, ‘Born in the USA’ speelde Bruce met alle beschikbare grinta. Zijn betoog over de waarden van de democratie gaf de uitvoering extra kleur, door de aandacht voor de slachtoffers van Pittsburgh. Er zaten veel democraten in de zaal waardoor deze speech af en toe onderbroken werd door emotionele reacties van de aanwezige Amerikanen.
De combinatie
‘Dancing in the Dark’ en ‘Land of Hope and Dreams’ blijft heel speciaal. En het moment bij ‘The Promised Land’, waar Bruce weg van de microfoon zingt, blijft mijn favoriete moment in de show.
Er was weinig volk uit Europa, had ik het gevoel maar ik kan het mis hebben. Om 22.40 was dit stukje toptheater voorbij. Helaas, want zelfs na vier keer blijft het ontzettend boeiend en beklijven. Deze rasartiest, singer, songwriter, entertainer maar bovenal uitzonderlijke getalenteerd emo-man met een pen van goud moesten we nu vaarwel zeggen. Hopelijk niet definitief, maar tot binnenkort.
Yolanda Nouws was ook bij de show op 31 oktober en mailde: “We vonden de voorstelling geweldig intens, zo emotioneel! Het verslag van Alain Van Rentergem kunnen we alleen maar beamen.
De plaatsen waren ook super, de zaal is ongelooflijk. We zijn zo ontzettend blij dat we de trip ondernomen hebben.”
Growin’ Up • My Hometown • My Father’s House • The Wish • Thunder Road • The Promised Land • Born in the U.S.A. • Tenth Avenue Freeze-Out • Tougher Than the Rest (with Patti Scialfa) • Brilliant Disguise • The Ghost of Tom Joad • The Rising ••• Dancing in the Dark • Land of Hope and Dreams • Born to Run
vetgedrukt: tourpremière, vet+onderstreept: wereldpremière