Lennart Bloemhof was gisteren bij Springsteen on Broadway en mailde een verslag. “De stem van Bruce, zijn gitaar, piano en mondharmonica zijn echt perfect afgestemd op de zaal. Hoogtepunt voor mij was ‘The Wish’. Een prachtig nummer dat Bruce eigenlijk veel te weinig heeft gespeeld.”
Bruce kwam rond 18.45 met Patti aan bij het Walter Kerr Theatre, oftewel iets meer dan een uur voor de show. Volgens de aanwezige fans flink wat later dan een dag eerder, toen hij rond kwart over vijf al binnen was. Hij nam een minuutje de tijd voor een paar handtekeningen en selfies, daarna was het op naar de theaterdeur. Het is echt een prachtige locatie, op steenworpafstand van Times Square. Het theater ademt historie, van de ornamenten op de muur, de stoeltjes met rode bekleding tot de schitterende gevel. Ikzelf, en ook de mensen om me heen, had geen idee wat er te verwachten stond.
De sfeer was ontspannen binnen. Aangezien het zo lastig was tickets te krijgen en vanwege de setting heerste er een soort once-in-a-lifetime-sfeer. Bruce kwam stipt 20.00 uur het podium op, in zwarte broek en zwart T-shirt. Hij zwaaide even naar het publiek en begon meteen met de show. Nu had ik me de afgelopen dagen als een malle door z’n autobiografie heen gewerkt voor deze show, en voor degenen die dat ook gaan doen/al hebben gedaan, zullen er flink wat herkenbare anekdotes in de show zitten. Eigenlijk vertelt Bruce z’n levensverhaal en hij kiest bij elk thema een lied dat het thema dekt. Anders dus dan bijvoorbeeld op de dvd van VH1 Storytellers, waarbij hij z’n muziek uitlegt. Maar uiteindelijk gaat het om de muziek en wat was dit een ontzettend intense, intieme show zoals ik nog nooit eerder heb ervaren. Kippenvel vanaf ‘Growin’ up’, het eerste nummer.
Het geluid in het Walter Kerr is echt perfect. De stem van Bruce, zijn gitaar, piano en mondharmonica zijn echt perfect afgestemd op de zaal. Zo af en toe zingt/praat Bruce zelfs onversterkt. Het geeft de show een extra soort intimiteit. Daar komt bij dat tijdens het concert Broadway-regels gelden. Dus bijvoorbeeld geen telefoons, geen verzoekbordjes en niet staan. Daar hield iedereen zich aan en degene die dat niet deed, kreeg meteen een tikje op de schouders. Tuurlijk, er werd uitbundig geklapt, maar pas na een nummer of wanneer Bruce daar om vroeg.
Op een mooie manier staat Bruce stil bij het overlijden van Clarence (“Hij was elemental. Toen ik hem verloor, was het als het verliezen van de regen”) of zijn depressies (“Jongens, suicide watch is voorbij”, grapte hij bij de overgang naar het vrolijke ‘The Wish’). ‘Tougher Than the Rest’ en ‘Brilliant Disguise’ met Patti is prachtig. Ik hoop dat ze bij alle shows aanwezig blijft. De interactie tussen Bruce en Patti heeft altijd iets speciaals, of dat nou voor 60 duizend mensen is of voor 967. ‘Born in The USA’ speelt Bruce in de versie met slidegitaar, erg gaaf in zo’n kleine zaal. ‘Land of Hope and Dreams’ loopt zonder pauze over van ‘Dancing in the Dark’ en dat werkt goed.
Hoogtepunt voor mij was ‘The Wish’. Een prachtig nummer, dat Bruce eigenlijk veel te weinig heeft gespeeld. Wat me wel opviel was dat Bruce zich opmerkelijk strak aan zijn show hield. Hij besteedde op geen enkele manier aandacht aan het overlijden van Fats Domino. Daarnaast blijft hij ver weg van het bekritiseren van zijn omstreden president. Maar eigenlijk is het ook wel goed zo. Het draait bij Springsteen on Broadway om de muziek, het verhaal en uiteindelijk de boodschap van Bruce. Dat doet hij met passie en gemeend. Voor mij was het een onvergetelijke avond.