Op 29 januari vertrokken wij vanaf Schiphol naar JFK om Springsteen on Broadway te gaan zien. We gingen met tickets voor één avond waarbij we geen stoelen bij elkaar hadden, maar er bleek ter plekke aan de kassa relatief eenvoudig aan kaarten te komen, dus zijn we nog twee keer gegaan. Zo vonden wij onszelf voor een tweede avond terug op de eerste rij midden voor het podium… De dure kaarten ten spijt is het avond aan avond uitverkocht. Inmiddels zijn we er (helaas) langzamerhand aan gewend geraakt dat de grote namen in de rock ‘n’ roll belachelijke bedragen voor hun concertkaarten vragen.
Het Walter Kerr-theater is prachtig en ligt midden in het theaterdistrict van Manhattan. Het is klein en vanuit alle stoelen heb je erg goed zicht op het mooie, lage podium. Het geluid in de zaal is erg goed en wij vonden dat Bruce mooi werd uitgelicht. Het heen en weer lopen en schreeuwen naar Bruce tijdens de show door het Amerikaanse publiek vonden wij wel storend.
Als Bruce arriveert bij het theater staan er enige tientallen tot op het bot verkleumde fans te wachten op een handtekening. Het was snijdend koud in New York. Binnen in de zaal word je door de vriendelijke staf naar je plaats gewezen, waarbij wordt vermeld dat het verboden is foto’s te maken. Iets over achten gaan de lichten uit en komt na een korte introductie Springsteen het podium op wandelen.
Bruce wisselt (delen) van het verhaal uit zijn biografie af met nummers die hierop aansluiten. Een half jaar geleden zijn we met bevriende Bruce-fans een week in Asbury Park geweest en hebben daar de ‘Rock and roll tour of the Jersey Shore’ gedaan. Hierdoor leven de verhalen die Bruce op het podium vertelt nog meer.
Er is in de show geen of weinig ruimte voor improvisatie of spontaniteit, wat de stadionconcerten van Springsteen juist vaak kenmerkt. Het verhaal en de grapjes zijn volledig gescript. Overigens vind ik dat niet storend, het verhaal zit mooi in elkaar en de verhaallijn en de gezongen nummers lopen erg goed in elkaar over.
Hoogtepunten waren wat ons betreft het blokje over zijn ouders met ‘My Father’s House’ en ‘The Wish’, en zijn verhaal over de Vietnam-oorlog en de mensen die niet of beschadigd hiervan terugkwamen. De uitvoering van ‘Born in the USA’ die daarop volgt, bezorgt je kippenvel, ‘The Promised Land’ en ‘Thunder Road’ zijn eveneens prachtig.
In een blokje met Patti worden mooie versies van ‘Thouger than the Rest’ en ‘Brilliant Disguise’ gespeeld, hoewel de meningen over de inbreng van Patti verdeeld zullen zijn. Toen we vooraan zaten hadden we de indruk dat bij ‘Brilliant Disguise’ de gitaar van Patti niet te horen (niet aangesloten?) was. In ‘Tenth Avenue Freeze-out’ wordt de E Street Band en met name Clarence Clemons geëerd. Mooi!
Het is letterlijk een show met een lach en een traan waarin Springsteen een overzicht geeft van zijn carrière tot nu toe. Hoewel het niet te hopen is, heeft zijn verhaal wel wat weg van een afscheid. Hoe het verder zal gaan, weet niemand maar als je de kans hebt om nog naar Broadway te gaan, dan zou ik het zeker doen.
Op de avond voor ons vertrek hebben we de tourposter laten signeren. Bruce nam de tijd voor een praatje en vroeg ons welk deel van de show we het leukste vonden. Voor hem is er nu een break van vier weken.
