Omdat we in eerdere verslagen hadden gelezen dat Bruce tussen 17.00 en 19.00 uur arriveert, zijn we bij de wachtende fans gaan staan. Met de koude wind en nauwelijks boven vriespunt zeker geen pretje. Maar wachten in de kou werd goedgemaakt met het scoren van een handtekening van de Boss op een cd-inlay. Bruce was goed voorbereid op het zetten van handtekeningen, hij stapte met een viltstift al in de aanslaguit het busje. Boeken signeren schijnt zijn voorkeur te hebben en in de rij werd gesteld dat hij vinyl meestal overslaat. Patti zwaaide vriendelijk maar schoot meteen naar binnen. Door een groep scholieren, die onder begeleiding een rondtour maakten, werden we weer met beide benen op de grond gezet. Op de vraag op wie al die mensen stonden te wachten, zei hun begeleider: “Bruce Springsteen.” Hun volgende vraag: “Who is that?” Ja, we worden wat ouder, en onze helden ook!
De volgende dag kregen we voor onze eerste show gezelschap van Stones-maatje Peter, een Nederlander die al een aantal jaar in de VS woont, maar nog vaak met ons meegaat naar concerten. Over de show zelf is al veel geschreven en wij kunnen niet anders dan bevestigen dat de meeste ervaringen overeenkomen met de onze. De beide shows waren vrijwel identiek en wij troffen een publiek zonder Amerikaans geyell of veel ge-“Bruuuce”. Het enige storende is dat Bruce er niet voor gekozen heeft het fotograferen tijdens het laatste nummer vrij te geven. De flitsende zaklampen en het heen-en-weer-geloop van de security die het publiek waarschuwingen geeft, is tijdens het slotnummer erg storend.
Het theater is intiem en biedt iedereen prima zicht. Ook het geluid is perfect. De ambiance en het Broadway-gevoel bieden meerwaarde, maar de beenruimte is voor Europeanen, en de stoelbreedte voor Amerikanen, veel te krap. En voor velen moet de show (hoe mooi dan ook) ook niet veel langer duren. De buurman van Willem kon het op driekwart van de show niet meer aan, en vertrok al trekkebenend naar achter; daar kon hij z’n benen strekken.
De frustraties van Bruce
De inhoud van de show is voor wie het boek heeft gelezen niet verrassend. In onze beleving intens en met veel gevoel voorgedragen. Zeer aangrijpend is het stilstaan bij de vroege Jersey-rocker Walter Chicon en Bart Haynes, de drummer van de Castiles. Bruce bekent een soort schuldgevoel dat zij voor hem in het leger moesten. Ze zijn beiden gesneuveld in Vietnam. Verder lijkt het wel of Bruce zijn frustraties kwijt moet over de (saaie) omgeving waar hij is opgegroeid en over de moeilijke verhouding die hij met zijn vader had. Aandoenlijk is het eerbetoon aan zijn moeder. Natuurlijk is er een ruim eerbetoon aan zijn gabber ‘Big Man Clarence’, dat kippenvel bezorgt, maar ook Danny en de overige leden van de E Street Band worden niet vergeten. Opvallend is de zorgzaamheid voor en adoratie van Patti tijdens haar bijdrage aan de show en zeker na afloop, waarbij het lijkt alsof ze zegt: “Goed gedaan, maatje.”
Voor je het weet zijn de dikke twee uur voorbij en is de bewondering voor zijn vakmanschap alleen maar groter geworden. Natuurlijk wisten we dat hij meer was dan een rocker die zijn liedjes goed kon brengen, maar dat hij ook in staat was zoiets als een ervaren kleinkunstenaar neer te zetten, is verrassend. Zo gedreven, emotievol, respectvol, spelend met geluid, de mimiek, kwetsbaarheid, angst… Is dat allemaal gespeeld, of kon dit wel eens het sluitstuk zijn? Ik zie hem jammer genoeg, hier niet mee naar Europa komen.
Hoge prijzen met Springsteens medeweten
Natuurlijk ontkom ik ook niet aan een aantal andere gevoelens die wij bij deze Broadway-shows hebben. Over de entreeprijzen en het feit dat hij een deal is aangegaan met Ticketmaster, is al genoeg gezegd. Maar dat hij hiermee het ‘contact’ met de oorsprong van zijn fanbase is kwijtgeraakt, doet pijn. Dat wij als ‘Boss-Stones-concertgroepje’ dit een tweede keer hebben moeten meemaken, hadden we niet verwacht. Mick & Keith c.s. worden al jaren gestuurd door de Sales en Marketing. We hadden niet verwacht dat onze working man hero hen zou volgen. Dit is overigens niet alleen het management aan te rekenen, want net als bij Mick en Keith gebeurt er ook weinig tot niets zonder Springsteens medeweten. Natuurlijk had Landau hem hiervoor moeten beschermen, maar die was jaren geleden de weg al kwijt met zijn veel te dure ‘concertgeluidsdragers’. Uiteraard als je het niet wil betalen, moet je niet gaan. Maar ik weet zeker dat er genoeg fans zijn, en misschien wel grotere dan wij, voor wie het bezoek aan Broadway simpelweg onhaalbaar is.
Ook Bruce heeft daar, ook bij ons, een krasje (zeg maar: kras) door opgelopen. Toch wist die kras gelukkig niet al de geweldig mooie momenten (net als bij de Stones) uit! Het feit dat de Broadway-reeks een paar keer verlengd is, is volgens mij niet alleen vanwege financiële redenen maar ook uit oogpunt van damage control. Reken erop dat ze geschrokken zijn van de scherpe kritiek en ervoor gekozen hebben te zwijgen en de fans in ieder geval allemaal de kans te geven erbij te zijn. Wij hebben in ieder geval een fantastisch bezoek aan de ‘Big Apple’ gehad met twee onvergetelijke shows, gelardeerd met een bezoek aan de Bowie-tentoonstelling in het Brooklyn Museum en ter afsluiting ook nog een concert van Billy Joel in de beroemde muziektempel Madison Square Garden.