Bruce beloont Barcelona op tweede avond met een topshow

De binnenkomst voor de wachtenden werd met een half uur vertraagd omdat net voor zes uur de hemelsluizen opengingen boven de berg Montjuïc waar het stadion op ligt (ook was er onweer te horen, maar dat bleef gelukkig op afstand). Security vooraan bij de poorten zocht een droog heenkomen, terwijl de wachtende fans doornat werden. Eenmaal binnen bleef het nog ruim een uur doorplenzen voordat er een einde kwam aan de bui met een mooie regenboog boven het stadion. Net voor negen uur verscheen Bruce na alle bandleden op het podium en trapte de avond af met ‘My Love Will Not Let You Down‘, dat net als ‘I’m Goin’ Down’ en ‘Lucky Town’ (beide niet herhaald tijdens de show) in de soundcheck voorafgaand aan de regenbui was gerepeteerd.


Net als bij het eerste concert werden de teksten van ‘Letter to You’, ‘Last Man Standing’ en afsluiter ‘I’ll See You in My Dreams’ op de schermen ondertiteld in het Catalaans. De volgende setwijziging ten opzichte van de eerste show kwam na ‘Nightshift‘: een voortreffelijke uitvoering van ‘Trapped’. Springsteen was sowieso gedreven en leek er bij deze show nog een schepje bovenop te doen. Nu Barack en Michelle Obama en de Spielbergs niet naast het podium stonden, ging al zijn aandacht uit naar zijn fans. Tijdens een van zijn uitstapjes naar de zijpodia kreeg Bruce een rozenkransketting aangereikt die hij in zijn broekzak stopte. Een wit kruisje bungelde uit zijn zak. Achter de pit stonden Tom Hanks en zijn vrouw Rita Wilson, die het allebei zeer naar hun zin hadden en enthousiast meezongen.

Bruce koos voor ‘Johnny 99’ op de plek waar hij de eerste show ‘Pay Me My Money Down’ speelde. De uitvoering was gelijk aan die van tijdens de Wrecking Ball-tour, compleet met het aanmoedigen van het publiek om het geluid van een treintoeter mee te brullen. Bruce dirigeerde de blazers met hem mee te komen naar de middenuitloper voor het podium, daar waar hij dat eerder met Curtis King tijdens ‘Nightshift’ deed. Max Weinberg en percussionist Anthony Almonte voerden een ritmisch duel uit tijdens ‘The E Street Shuffle’, waarna ‘Last Man Standing’ en ‘Backstreets’ het emotionele hoogtepunt in het midden van de show vormden.


Het vervolg van de set werd volgens het vaste stramien gespeeld, met een hoofdrol voor Nils Lofgren in ‘Because the Night’. ‘Born in the USA‘ was wederom de opener van de toegiften. Na ‘Born to Run’ volgde ‘Ramrod’, een uitgelaten versie waarbij Bruce ook Little Steven, Nils Lofgren en Jake Clemons meenam naar de uitloper. Terug op het podium kropen Bruce en Little Steven weer richting een camera om gekke bekken te trekken. ‘Ramrod‘ was ook het nummer waarop Stevie het meest “aanwezig” was.

‘Bobby Jean’ ontbrak ook deze avond niet. Het is duidelijk dat Bruce houdt van het massaal meezwaaien van het Spaanse publiek in het stadion, wat hij aanmoedigde door zelf het voorbeeld te geven. Daarna volgden ‘Glory Days’ en ‘Dancing in the Dark’. Daardoor werden er drie toegiften op een rij van het Born in the USA-album gespeeld. Vooraf aan ‘Tenth Avenue Freeze-out’ trok Bruce zijn blouse weer open om zijn gebruinde borstkas te tonen, een act waarmee hij oude soulzangers eert. Nadat Bruce alle bandleden een voor een bedankte (en Jake Clemons als laatste een lange omhelzing kreeg), speelde hij afsluiter ‘I’ll See You in My Dreams‘ in zijn eentje en bedankte daarna nog even kort het publiek in Barcelona. Na drie uur en 29 nummers was daarmee de show ten einde.

Verslag Henk Kuiper

Henk Kuiper was ook bij het concert en mailde: “Als je deze avond in een paar woorden zou moeten samenvatten, dan zou ‘A wet and wild night in Barcelona’ een goede titel zijn. Want de feestvreugde over Bruces terugkeer naar Europa werd plots onverwachts getemperd. De afgelopen dagen waren met 22 graden en zonnig weer ideaal voor de optimale concertervaring. Toen ik op zondag 30 april rond half zes bij het stadion arriveerde, stond er al een wachtrij van vele honderden meters. Maar iedereen had er zin in en de sfeer was top. Dat veranderde binnen een half uur toen het begon te regenen. Een afgedwaald regenfront tikte vanuit de Pyreneeën nog net Barcelona aan. Voor de meesten kwam het totaal onverwacht (volgens een local was het de derde keer in een half jaar dat het regende, red.). En gelaten bleven duizenden totaal doorweekte fans wachten tot het hek openging. Het begon al snel te hozen en het duurde bijna anderhalf uur voordat de lucht opklaarde.

“Eenmaal binnen probeerden velen te schuilen onder de tribunes. Ordehandhavers duwden de fans bijna de trappen af, het veld op, terwijl er weer een bui overtrok. Een Spaanse fan excuseerde zich bij me voor de organisatie. Wat al eerder opviel was dat de wegbewijzering voor de verschillende entrees slecht stond aangegeven. Stewards waren mondjesmaat aanwezig en deden lang niet altijd wat ze zouden moeten doen. Toen ik op het veld arriveerde zag ik diverse mensen shirts kopen, zodat ze tenminste tóch nog iets droogs konden aantrekken. Achter in het stadion bleven honderden plaatsen leeg (de tribunes waren grotendeels niet overdekt, red.). Her en der vertrokken mensen vroegtijdig omdat ze totaal verkleumd waren.

“Maar goed, de regen en de kou waren voor velen snel vergeten toen Bruce en de band om 20.55 uur het podium betraden. Afgetrapt werd met ‘My Love Will Not Let You Down’, van een intensiteit die het hele verdere concert voelbaar bleef. Kende de show op vrijdag nog een paar luchtiger momenten, ditmaal speelde Bruce alsof de tijd hem op de hielen zit. Het krachtigst waren dan ook ‘Trapped’, ‘Last Man Standing’, ‘The Rising’, ‘Tenth Avenue Freeze-out’ en het slotakkoord ‘I’ll See You in My Dreams’.


Tuurlijk, de klassiekers waarin hij het leven najaagt staan nog steeds als een huis, maar wanneer hij omkijkt naar het leven, en het verlies van dierbaren, dan grijpt hij je pas echt bij de strot. Het soloakoestische slot is wat dat betreft een nummer dat buitengewoon indruk maakte. Persoonlijk vind ik de verstilde nummers uit Bruces catalogus het meest indringend, maar voor deze tournee kiest hij vooral voor een stevige rockshow. Waarin duidelijk wordt wie de touwtjes in handen heeft. Bruce laat weinig ruimte voor solo’s, Jake Clemons uitgezonderd. De rol van Little Steven als sidekick is minder omvangrijk dan voorheen, en dat is jammer want het zou een fraaiere balans opleveren. Meermalen leidde Bruce zijn muzikanten letterlijk als een dirigent waarbij eens te meer de grootse muzikale kwaliteiten opvallen van deze rasartiesten. Hetgeen soms leidt tot onverwachts verrassende uitvoeringen, zoals het meeslepende ‘Nightshift’.”

“Hier en daar staat de zang van Bruce soms onder druk, maar dat wordt goedgemaakt door de tomeloze werklust en het ongelooflijk hoge tempo. Of de tijd gestopt moet worden? We weten allemaal dat we die wedstrijd verliezen, maar voor even laat Bruce ons anders voelen. En hoewel de avond door de regen in mineur werd gestart, toverde het hemelwater de fans uiteindelijk om tot een stomende massa, die na exact drie uur muziek het Olympisch Stadion verliet.”

Verslag René Slegers

René Slegers was ook bij de tweede show: “Bruce had er duidelijk zin in vanavond en speelde de langste show van de tour tot dusver. De show duurde met 29 nummers precies drie uur! Vanaf het begin van de show was het publiek in extase. Gejoel en gejuich klonk wanneer Nils bij ‘Out in the Street’ zijn soloregeltje zong: ‘Meet me in The Barcelona streets now!’ Bruce bespeelde het publiek, met één handbeweging vroeg hij om stilte en kreeg die ook van de 55.000 aanwezige fans, om vervolgens zijn introductie bij ‘Mary’s Place’ te vertellen. Het publiek is bekend met het Springsteen-repertoire en dat hoorden we vooral ook bij ‘Thunder Road’. Met het prachtige Catalaanse/Spaanse accent werd het eerste couplet en refrein bijna volledig door het publiek gezongen en Bruce genoot zichtbaar als ‘Roy Orbison’ wordt bezongen.

“Hoogtepunten voor mij waren wederom ‘Backstreets’ en dit keer zeker ook ‘Born in the USA’. Bij ‘Backstreets’ leek het erop dat Bruce had gemerkt dat zijn stem eerder bij ‘Kitty’s Back’ even oversloeg. Dat gaat hem bij ‘Backstreets’ niet gebeuren. Daarom focuste hij duidelijk zichtbaar intens op het gebruik van zijn stem, waardoor het heel zuiver klonk en ieder woord duidelijk te verstaan is. ‘Born in the USA’ was de eerste toegift en de bassdrum van Max knalde door het stadion met een prachtige beat! Springsteen zong dit nummer met veel passie en focus en speelde het met veel kracht, zowel vanuit zijn gitaar als met zijn stem.”

Verslag Jos Westenberg

Jos Westenberg: “Het Spaanse publiek was blijkbaar nog niet op de hoogte dat Bruce deze tour geen verzoeknummers speelt en ook niemand uitnodigt voor een dansje bij ‘Dancing in the Dark’. Fans hadden beide shows weer heel veel bordkarton mee naar binnen genomen. De regen had wel al een groot deel van het karton tot pulp gereduceerd, maar alsnog werden er spandoeken en bordjes omhoog gehouden. Naast mij stond een dame met een groot spandoek met daarop ‘You’re Missing’ . Ze hield het spandoek de hele show omhoog wanneer Springsteens blik ook maar eventjes haar kant uit ging, maar Bruce schonk er geen moment aandacht aan. De verzoekbordjes leveren nu dus vooral teleurstelling op bij fans die ze maken en wiens verzoekjes niet worden ingewilligd, en uiteraard ergernis voor de mensen die erachter staan en wiens zicht op het podium wordt belemmerd.”

“Wel ‘beloonde’ Bruce een fan die zijn kinderen van 3 en 6 jaar mee naar binnen had genomen met een mondharmonica. In hoeverre het verstandig is om een kind van 3 jaar oud de hele dag in de rij mee te nemen, is een kwestie die we hier niet gaan bespreken, maar de dochter van 6 kreeg de mondharmonica van Bruce na ‘The Promised Land’.

“Een ander opvallend moment was toen Bruce bij ‘Tenth Avenue Freeze-out’ een leren jas kreeg aangereikt van jonge fan op de eerste rij. Springsteen heeft twee keer eerder deze tour in Amerika een leren jas aangepakt en gedragen. Bruce nam de jas even aan en zei: ‘It’s too heavy’ en gaf de jas meteen weer terug aan de eigenaar.”

De tour gaat op 5 mei verder met drie shows in Dublin.

Alle foto’s: Jos Westenberg en Muriël Kleisterlee