Diantha Bos ging woensdag 17 januari met haar vriend Mark Lieffers naar Springsteen on Broadway en voelde zich koud en warm tegelijk. Het verslag van Mark volgt morgen. Nu eerst dat van Diantha (lichte spoiler alert!): “Ook mij bracht hij in vervoering.”
Met nog een griepje onder de leden en na een klein uurtje heen en weer huppelen door de snijdende kou, tussen de rijdende auto’s door op Broadway, en op de stoep voortdurend door gewichtige bodyguards weggestuurd worden, lukt het toch om wat kiekjes te schieten en uiteindelijk zitten we op de warme roodfluwelen stoelen in het Walter Kerr Theater met onze koude knieën strak tegen het podium aan!
Blij en verrast met onze eerste rang-kaarten bleef de oplettende staf het publiek geregeld waarschuwen geen foto’s te maken, zowel voor als tijdens het optreden. Dit volgens zeggen op nadrukkelijk verzoek van Bruce. Ook mocht het podium niet dienen als bijzettafel voor onze originele Bruce Springsteen-drinkbekers. Het publiek om ons heen keek glunderend en vol enthousiasme om zich heen terwijl ze hun koude handen probeerden op te warmen aan hun warme dranken en warme adem.
Zo ver mogelijk van huis
Vele impressies heb ik inmiddels op Be True gelezen, vaak heel herkenbaar, maar geschreven vanuit ieder zijn eigen belevenis. Een andere Bruce, een ander optreden, een ander podium, zijn levensverhaal maar ook het levensverhaal van een ander. Nu op Broadway, niet ver van New Jersey, naar zijn zeggen een gat, waar niemand in kwam, waar niemand uit kwam. Althans, bijna niemand…
Nu zijn verhaal, zijn optredens zonder publiek, zijn puberteit, zijn rockimago en ook de behoefte zijn vleugels uit te slaan, zo ver mogelijk van huis. Vluchten, ‘Thunder Road’, een auto die ervoor nodig was, geen rijbewijs, geen ervaring met een “foreign stick” en uiteindelijk tien minuten van New Jersey neerstrijken.
De levensverhalen van anderen die hij vertelde; van zijn vader, ‘My Father’s House’, van zijn zus, ‘The River’. Zij raakte zwanger, trouwde met een rodeo rider en beiden zijn nog steeds “safe and sound” op rodeo’s te vinden. Zijn moeder, altijd positief, haar wens om met haar zoon te dansen, ‘The Wish’.
Clarence, er verschijnt een lach op zijn gezicht, Clarence die hij mist, hoe hij was, hoe vaak zij wel niet samen waren, hoezeer hij hem nog steeds mist en dat Bruce zelfs Clarence’ problemen mist!
‘Land of Hope and Dreams’. Zo mooi en secuur opgebouwd, zo gevoelig, zo emotioneel, zoveel passie en energie, adagio en ik voelde dat de zaal met hem meeging. En ook mij bracht hij in vervoering.
Afgekeurd voor militaire dienst, Bruce voelt zich schuldig, “wie is er voor mij in de plaats gegaan?” vraagt hij zich af. ‘Born in the USA’. Zovelen die naar Vietnam gingen, zovelen die gesneuveld zijn of gewond raakten. De veroordelingen later wanneer de soldaten gebroken terugkwamen.
Red headed woman, love of his life en nog vele mooie woorden die hij met ons deelde om zijn liefde voor haar vol trots met ons te delen. Hij omarmt haar en ik zie dat ze van elkaar houden. Mooi, mooi, mooi!
‘Born to Run’. En tot slot spreekt Bruce rustig en kalm ‘Our Father’ uit. Beiden buigen en ik mag eindelijk foto’s maken. Patti en Bruce kunnen niet anders dan langs ons heen lopen en wanneer wij onze verwarmde knieën strekken en dankbaar over het podium naar voren buigen, weten zowel Patti als Bruce onze handen te vinden. Een bijzondere en memorabele avond!